#แค้นรักหลินฮุน EP.23 : You lied (NC)

#แค้นรักหลินฮุน : You lied.

  หลังจากอ่านข้อความของซอลจบ เจมือสั่นจนไม่เป็นอันทำอะไร จะต่อโมต่อ อารมณ์ครุกกรุ่นในใจก็ไม่สามารถทำให้มีสมาธิทำต่อได้แล้ว

ต้องเชื่อใจ

ลินจะไม่ทำแบบนั้นกับเรา

เจพูดกับตัวเองซ้ำๆอย่างคนไร้สติ มือก็นำไปขย้ำผมอย่างใช้ความคิดอย่างไม่หยุดหย่อน

ขอให้ไม่ใช่

มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ

  ไม่รอช้า เจเดินไปคว้ากุญแจรถก่อนจะรีบสาวเท้าไปที่ลานจอดรถในขณะที่ความร้อนรนในใจก็ยังไม่หายไปไหน ร่างเล็กสตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนจะเหยียบเร่งความเร็วออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปสถานที่ที่คุ้นเคยอีกที่..

คอนโดของลิน

  เจยืนสงบสติอารมณ์อยู่ที่หน้าห้องของลินสักพัก ภายในใจมีแต่คำถามว่าทุกอย่างที่ลินทำมันไม่ได้ทำเพื่อใครใช่ไหม เขาได้แต่หวังว่าลินจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด 

เขาต้องเชื่อใจลินสิ

ถ้าลินพูดอะไรก็มาเขาพร้อมจะเชื่อหมดเลยตอนนี้

เจส่ายหน้าไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองออกก่อนจะกดออดหน้าประตูห้องของลินด้วยใจที่ไม่สู้ดีนัก

  “ อ้าวเจ ทำไมมึงจะมาไม่บอกกูอะ คิดถึงกูจนทนไม่ไหวหรอไง แล้วคีย์การ์ดก็มี ไมไม่เปิดเข้ามาวะ

  ” ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงทักทายปนกับรอยยิ้มแสนหวานของเจ้าของห้อง

ทำไมเห็นแบบนี้มันถึงยิ่งเจ็บกันนะ

   “ วันแรกที่มึงขอคบกับกูข้อที่สองกูขอว่าอะไร ” เจถามออกไปเสียงสั่น

  “ อย่าโกหกมึง นี่มึงถามทำไมวะ เข้ามาดิ ” 

   “ แล้วมึงหลอกกูทำไม ” เจถามออกไปนิ่งๆ เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่ตีกันไปหมดของเขาได้เลย

ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแล้วแท้ๆว่าเขาโกหก

แต่ก็ยังหวังว่ามันจะไม่ใช่

   “ กูถาม.. ว่ามึงหลอกกูทำไม ” เจถามออกไปอีกครั้งเมื่อลินยืนนิ่งอึ้ง เจหลับตาก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เขาไม่สามารถทนมองคนโกหกตรงหน้าได้จริงๆ กลัวจะทำให้ลินเห็นความอ่อนแอลึกๆของตัวเองที่เก็บซ่อนเอาไว้

โกหกกูอีกสิลิน โกหกว่ามึงไม่เคยหลอกอะไรกู

กูพร้อมจะเชื่อมึงทั้งหมดเลย

   “ กูหลอกอะไรมึง ” ลินถามกลับมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะดึงเจเข้ามาในห้องแล้วล็อคประตู

   “ มึงเป็นไรของมึงอะเจ ”

ลินเอื้อมมือจะไปจับใบหน้าของเจให้หันมาหาหลังจากที่เจหันหน้าหนีเขาตั้งแต่ก่อนเข้ามาในห้อง แต่เจก็

ปัดมือลินออกเสียก่อน

   “ มึงหลอกกูทำไม ” เจหันมาเผชิญหน้ากับลิน น้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นขึ้นที่รอบดวงตาของเจทำให้ลินถึงกับใจหล่นวูบ

  “ มึงร้องไห้หรอ ” ลินที่ไม่ค่อยเห็นน้ำตาจากคนเข้มแข็งอย่างเจถึงกับต้องตกใจที่เห็นภาพตรงหน้า

  “ มึงจะตอบกูได้รึยัง! ” เจตะคอกกลับไปด้วยอารมณ์ที่สั่นเทา

  “ กูหลอกอะไรมึงล่ะ ” ลินพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ร้อนขึ้นมา ก่อนเรื่องทั้งหมดมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้

  “ ยังมีหน้ามาถามกูอีกหรอ ” เจพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปคู่สองพี่น้องที่ดูรักกันกลมเกลียวยื่นให้คนตรงหน้าดู

    “ มึงไปเอามาจากไหน ” ลินดันโทรศัพท์ของเจที่อยู่ตรงหน้าออก

  “ มึงเห็นกูโง่หรอ.. ”

  “ ที่ผ่านมาคือไรวะลินบอกกูที ” เจถามย้ำขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบ

  “ กูโง่มากในสายตามึงใช่ไหมลิน ” ทุกอย่างในห้องเงียบสงบ มีเพียงแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจของคนตรงหน้าก็เท่านั้น

   “ กูถามว่ามึงไปเอามาจากไหน ” ลินเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเจ ในหัวเขาตอนนี้นึกแต่จะหาคำตอบเท่านั้นว่าเจรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครยกเว้นจินเพื่อนของเขาเท่านั้น และที่แน่ๆเพื่อนเขาไม่มีทางเอารูปพวกนี้ให้เจดูแน่นอน 

หรือจันน้องชายของเขาจะเป็นคนเอาให้เจดู..

   “ มึงหลอกกูทำไม ” เจถามขึ้นอีกครั้ง

  “ กูไม่เคยหลอกมึง ”

  “ แล้วไอ้เหี้ยนี่คือไร ไม่ได้หลอกกูเลยหรอ ใช่หรอลิน ” เจพยายามข่มใจก่อนจะพูดออกไป

  “ กูไม่เคยหลอกมึงนะว่ากูไม่มีน้อง แล้วกูก็ไม่เคยหลอกมึงว่ากูไม่ได้เป็นพี่ของซอล ”  ลินตอบกลับนิ่งๆ

หมดแล้วคำว่าเชื่อใจ

แค่บอกเรื่องนี้กันยังทำไม่ได้เลย

   “ มึงมันก็เหี้ยทั้งพี่ทั้งน้อง ” เจหัวเราะเบาๆให้กับคำตอบของลินก่อนจะมองหน้าคู่กรณีตรงหน้าแล้วด่าออกไป

  “ มึงไม่มีสิทธิ์มาด่าน้องกูว่าเหี้ยนะ เพราะมึงก็ทำ ” ลินชักสีหน้าเล็กน้อย เขาทนไม่ไหวกับคำพูดของเจ เขารู้ว่าจัน น้องชายของเขาหรือซอลแบบที่คนอื่นเขาเรียกกันอาจจะเคยทำผิด แต่เจก็มาทำกับน้องเขาเหมือนกัน

   “ เหอะ กูไม่เหี้ยเท่าน้องมึงหรอก ” 

  “ เจ!! ” ลินตะคอกกลับไปเสียงดังอย่างหมดความอดทน

  “ กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆลิน แล้วกูก็ผิดหวังในตัวกูเหมือนกัน ” เจพูดออกไปพลางปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนที่ลินจะนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของเจ

  “ กูไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้กูจะเปิดใจรับใครได้อีกแล้ว ยินดีด้วยลินมึงทำได้เป็นคนแรก ” เจพูดออกมาอย่างฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ก่อนจะปรบมือเบาๆ

  “ มึงเป็นคนแรกที่ทำให้กูรัก.. จนกูโง่ขนาดนี้ ”

  “ … ”

  “ ฝากบอกน้องมึงด้วยนะว่ากูเจ็บแล้ว ขอบคุณมากสำหรับของขวัญเหี้ยๆที่มอบให้ กูจะจำไม่ลืมเลย ” 

  “ แล้วก็ดีใจกับมึงด้วยนะ.. ”

  “ มึงแก้แค้นให้น้องมึงสำเร็จแล้ว ” เจเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ที่กลัวจะเก็บไว้ไม่ไหวหลังจากนี้ ใจเย็นๆไว้เจ มันจบแล้ว อย่าร้องไห้ออกมานะ

   “ เลิกกับกูเถอะนะ กูพอแล้ว ”

เจเดินเบี่ยงออกมาจะไปที่ประตูแต่ลินก็คว้ามือเจเอาไว้

   “ เดี๋ยว ” ลินพูดขึ้น เจชะงักไปก่อนจะสะบัดมือของลินออก

   “ คนอย่างมึงก็ผ่านมาเยอะไม่ใช่หรอวะ เรื่องแค่นี้คงจะไม่ทำให้มึงเจ็บเหมือนที่ซอลมันต้องนอนร้องไห้ทุกคืนหรือทำร้ายตัวเองหรอกเจ ”

  “ มึงพูดเหี้ยไรของมึง ” เจสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันหน้ากลับมาหาลิน

  “ มึงก็ผ่านมือผู้ชายมาเยอะนี่ เรื่องแค่นี้ เจ็บจนต้องทำให้กูเห็นน้ำตาอันมีค่าของมึงเลยหรอวะเจ ” ลินแสยะยิ้มให้เจ แต่มันก็จริงไม่ใช่เหรอ แค่นี้ที่เจต้องเจ็บมันไม่เท่ากับที่ซอลต้องเจ็บหรอก อดทนเข้าไว้ตะวัน ทำมาขนาดนี้แล้ว จะถอยมันคงไม่ทันแล้วใช่ไหม

  “ ไอ้เหี้ยลิน!!! ” 

  “ ทนไม่ได้หรอวะ หรือว่ารับความจริงไม่ได้ ที่มึงไปนอนกับไอ้ทีอะอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ ”

  “ กูไปนอนกับไอ้เหี้ยนั่นตอนไหน ”

   “ มึงก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจรึเปล่าวะ อะไรที่มึงเคยทำกับน้องกูไว้กูรู้หมดทุกอย่างแหละ ”

  “ งั้นหรอ.. มึงทำให้กูรู้เลยว่าคำว่าเชื่อใจที่มึงเคยมีให้กู มันไม่เคยมี ”

   “ มึงมันเหี้ย เหี้ยไม่ต่างจากน้องมึงเลย ” เจชี้หน้าลินก่อนจะพูดออกไปอย่างทนไม่ไหว

   “ แต่มึงก็บอกว่ารักคนเหี้ยๆอย่างกูไม่ใช่หรอไง ” เจนิ่งอึ้ง ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

ใช่.. เขารักลินอย่างที่ลินพูดจริงๆ พอพูดถึงคำว่ารัก คำที่ลินเคยบอกว่ารักเขานั้นก็ตีขึ้นกลับมาที่โสตประสาทอีกครั้ง และอีกความจริงนึงที่ลินโกหกมาตลอดก็คงจะเป็นคำว่ารักที่พูดบอกเขาเหมือนกัน ลินคงไม่เคยจะรักเขาเลย ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อไอ้ซอลทั้งนั้น เหอะ.. มันเจ็บยิ่งกว่าโดนแทงเสียอีก 

เจส่ายหน้าเบาๆอย่างหนักใจ เงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อสงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านตอนนี้ ก่อนจะทนไม่ไหวทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ต่อหน้าลินที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจร้องไห้จนตัวโยน กอดเข่าตัวสั่นเทาอย่างที่ลินไม่เคยเห็น ภาพตรงหน้ามันเกินที่ลินจะรับไหว ใจนึงก็อยากจะเข้าไปปลอบ แต่อีกใจนึงภาพซอลที่เคยนั่งร้องไห้แบบนี้ก็เข้ามาในหัวเขา เขาได้แต่คิดในใจว่า สมควรแล้วกับสิ่งที่เจควรได้รับ.. มันสมควรแล้วจริงๆใช่ไหม

นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องทำมาตลอดและตอนนี้มันสำเร็จแล้ว

ทำไมเขาถึงไม่ดีใจเลยสักนิด

  “ รักคนที่มึงบอกว่าเหี้ยอย่างกูนี่มันแย่มากเลยใช่ไหมเจ ” ลินถามออกไป 

เจไม่ตอบกลับทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นมามองลินทั้งน้ำตา ปากอยากจะตอบกลับไปว่าใช่มึง มันแย่มาก มันแย่ที่กูรักมึงมากเกินไปจนกูไม่เผื่อใจไว้เลยว่ามึงจะทำกับกูอย่างนี้ แต่ก็ไม่อยากจะตอบอะไรให้มากความ แค่นี้ก็เจ็บจนรู้สึกเหมือนใจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว

   “ มึงจะมองหน้ากูทำไม ” ลินถอนหายใจเบาๆก่อนจะถามออกไป ถึงแม้ภายนอกจะแสดงออกว่าดีใจขนาดไหนที่เห็นเจต้องมานั่งร้องไห้ตรงหน้า แต่ความจริงในใจนั้นอยากจะเข้าไปกอดเจเอาไว้แน่นๆ น้ำตาไม่เหมาะกับเจเลย หัวใจเหมือนถูกบีบรัดที่ต้องมาแสดงออกว่าไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับภาพตรงหน้าเลย

  “ ก.. กูขอถามมึง.. คำเดียว ” เจพูดขึ้นมาเสียงสั่น น้ำตาที่เอ่อล้นก็ยังไหลลงมาไม่ขาดสาย

   “ อะไร ”

  “ ที่ผ่านมามึงเคยรักกูบ้างไหมลิน ” เจถามออกไปทั้งน้ำตา ลินนิ่งอึ้งไปกับคำถามก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เจพยักหน้าทั้งน้ำตาอย่างรู้คำตอบ

  “ กูทำเพื่อซอล ” ลินแทรกเสียงขึ้นมาในขณะที่เจพยายามจะชันตัวลุกขึ้นยืน เขาอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว ทุกอย่างมันก็เป็นแค่เรื่องหลอกลวงที่คนๆนึงตั้งใจจะทำให้อีกคนนึงเสียใจบ้างก็แค่นั้น

ยินดีด้วยพวกมึงทำสำเร็จแล้วจริงๆ หมดแล้วความรู้สึกที่กูมี มันพังหมดแล้ว

   “ กู.. เกลียดมึง ” เจพูดเสียงสั่นอย่างหนักแน่นจนผู้ฟังอย่างลินชะงัก คำว่าเกลียดของเจทำให้เขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

   “ มึงรักกู ” ลินตอบกลับไป

  “ กูเกลียดมึงลิน.. กูเกลียดมึงมากๆ เกลียดทุกอย่างที่มึงทำให้กู ฮึก เกลียดที่มึงมาหลอกกู เกลียดตัวเองที่โง่ปล่อยให้มึงหลอกกู เกลียดที่ตัวเองรักมึงมากขนาดนี้ ” เจพูดออกมาทั้งน้ำตาอย่างไม่เว้นระยะให้ลินได้ตอบอะไร

   “ เจ ”

   “ เกลียดความเหี้ยของมึง เกลียดทุกอย่าง.. ที่เป็นมึง ”

  “ เจมึง ” ลินพูดขัดขึ้น

   “ กูเกลียดมึงพอๆกับเกลียดน้องเหี้ยๆของมึงด้วย เหี้ยกันทั้งคู่! ” เจตะคอกกลับไปอย่างไม่นึกฟังคำพูดของลิน

   “ งั้นมึงลองมามีผัวเป็นคนเหี้ยๆแบบกูหน่อยแล้วกัน! ” ไม่รอช้าลินคว้าตัวเจที่ยืนอยู่ข้างหน้ามาอุ้มพาดบ่าอย่างหมดความอดทน

  “ ทำเหี้ยไรของมึง!! ปล่อยกู! ” เจดิ้นอยู่ในอ้อมแขนลินอย่างขัดขืนไม่ได้ คนตัวสูงกว่าไม่ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงเปิดประตูห้องนอนแล้วโยนคนตัวเล็กลงไปบนเตียงอย่างไม่กลัวว่าอีกคนนึงจะเจ็บ

  “ มึงจะทำอะไรกู.. ” เจถอยร่างหนีลินที่อยู่ตรงหน้าจนชิดขอบเตียง 

   “ ให้มึงเห็นความเหี้ยของกูให้ครบไง สิ่งที่กูต้องทำ มันยังไม่ครบหรอก ” พูดจบลินก็ถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างเชี่ยวชาญ คนตัวเล็กข้างหน้าตัวสั่นเทาร้องไห้ด้วยความตกใจ แต่ลินไม่สนใจ เขาร่างกรายเข้ามาทาบทับตัวของเจไว้ก่อนจะกดเข่าทิ้งน้ำหนักบดทับต้นขาของเจเอาไว้ อย่างไม่คิดว่าเจจะเจ็บ

  “ ลิน.. มึง อย่าทำอะไรกูเลยนะ ” เจพูดขึ้นเสียงสั่น ทั้งกลัว ทั้งผิดหวัง แต่นาทีนี้อะไรก็หยุดลินไม่ได้แล้ว เจขืนตัวดิ้นหนี แต่นั่นไม่ได้เป็นผลอะไรที่จะทำให้ลินหยุดได้ ลินคว้าตัวเจเข้ามาก่อนจะเลิกชายเสื้อของร่างบางและมันถูกดึงออกไปจากร่างอย่างง่ายดาย

ลินมองร่างเปลือยเปล่าท่อนบนของร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังสั่นพร่าอย่างยิ้มเยาะ

มึงทำให้กูระงับอารมณ์ไม่ได้เองนะเจ

  “ ฮึก.. ลินกูขอโทษ อ๊ะ ” ลินโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากอิ่มของเจ เจพยายามดันร่างของลินออกแต่ก็ไม่เป็นผล ลินแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากนั้นก่อนจะกวาดต้อนความหอมหวานด้วยปลายลิ้นอย่างกระหายก่อนจะลงโทษร่างบางตรงหน้าด้วยการเกลี่ยปลายลิ้นบนลิ้นร้อนอย่างไม่คิดจะให้เขาได้หยุดพัก มืออีกข้างนึงก็เลื่อนลงไปปลดกางเกงของคนตัวเล็กออก และตามด้วยชั้นในตัวเก่งอย่างง่ายดาย

  “ อื้อ.. ” เจครางประท้วงอย่างหาอากาศหายใจ ลินผละริมฝีปากร้อนออกก่อนจะเปลี่ยนไปซุกไซร้ซอกคอขาวแทน

   “ อ.. อือ ลิน เจขอโทษ อย่าทำอะไรเลยนะ ” เจพูดท้วงขึ้นมาอีกครั้งทั้งน้ำตาหวังว่าลินจะยอมปล่อยเขาไป แต่ลินก็ไม่ได้สนใจในคำพูดของเจเลยด้วยซ้ำ 

ลินขบงับทำรอยแดงเอาไว้ที่ซอกคอก่อนจะมาขบงับที่กกหู และไม่ลืมที่จะย้อนกลับมาทักทายยอดอกสีหวานตรงหน้า เจถอยหนีอีกครั้ง ลินจึงกดข้อมือรวบรัดมือของเจไว้แนบชิดกับเตียงก่อนจะบรรจงจูบทุกส่วนของร่างเล็กตรงหน้า

  “ อึก.. ลิน อย่า ” เจสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางด้านหลังถูกฝ่ามือร้อนสัมผัสไล้วนก่อนจะแทรกนิ้วเข้ามา

  “ กลัวหรอ ” ลินตอบอย่างเยือกเย็น

  “ ฮึก ลิน.. กูเจ็บ ” เจทักท้วงขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่คิดจะหยุด ร่างกายเกร็งแน่นถึงแม้จะเป็นเพียงนิ้วเรียวแค่สองนิ้ว

ลินสีหน้าเรียบเฉย ไม่สนใจกับคำขอร้องของเจเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะดึงนิ้วออกแล้วจ่อแกนกลางกายของเขาไว้ที่ช่องทางด้านหลัง

  “ ลิน กูขอร้อง ” น้ำตาของเจรื้นขึ้นมาด้วยความกลัว

นี่ใช่มั้ยตัวตนจริงๆของลิน

  “ ได้ กูจะทำให้มึงร้องเอง ”

  “ อ.. อย่า.. อ้ะ.. ” แท่งเนื้ออุ่นร้อนถูกดันพรวดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว น้ำตาของเจไหลริน ริมฝีปากอ้าค้างไร้ซึ่งเสียงใดๆ จุกไปหมด เจ็บเหมือนจะขาดใจ

   “ มึงก็หลอกกูเหมือนกัน ”

  “ ไหนบอกว่าผ่านมาเยอะแล้วไง ” ลินกระซิบเสียงพร่าอย่างภูมิใจ ก่อนจะโน้มใบหน้ามาดูดดุนขบเม้มที่ยอดอกสีหวานอีกครั้ง

ลินดันกายเข้ามาจนสุด จนรู้สึกถึงความคับแน่นของเจ เจจุกไปทั้งร่างกาย แกนกายร้อนผ่าวของลินที่เต้นตุบอยู่ในตัวของเขา

ลินเลื่อนมือไปปรนเปรอแกนกายของเจอย่างรู้งาน หลังจากที่มันตื่นตัวขึ้นตามธรรมชาติ

  “ ลิน.. เจเจ็บ ” เจร้องขออย่างอ้อนวอน ชายตามองลินอย่างอ่อนแรงจะคิดหนี หวังว่าลินจะเห็นใจ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง ลินครางอย่างสุขสม ขยับร่างกายเข้าออกเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง

  “ อ.. อึก อือ ” เจหลับตาแน่น สะอื้นร้องไห้อย่างหมดหวัง ลินยังคงโถมร่างกายเข้ามาอย่างหนักหน่วง 

หัวใจของเจเหมือนแหลกสลายเมื่อได้ยินเสียงครางสุขสมของลิน

  ร่างกายของเจอาจจะโอนอ่อนไปตามอารมณ์ใคร่อย่างห้ามไม่ได้ แต่จิตใจนั้นไม่ไหวแล้ว เสียงเนื้อกระทบกันยังดังไม่ขาดสาย 

  ลินกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยเข้ามาภายใน มันร้อนวูบวาบและเอ่อล้น เจหมดเรี่ยวแรงจะคิดหนี  ลินก้มลงมากดจูบที่ลำคอของเจอีกครั้ง ก่อนจะจัดการร่างเล็กตรงหน้าไปอีกครั้งอย่างหยุดไม่ได้

  เจหมดแรงจะร้องขอให้ลินหยุด ทำได้เพียงครางพร่าตามอารมณ์ใคร่ที่ไม่เต็มใจนัก ก่อนที่ลินจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งและอีกครั้ง จนเจหลับไปอย่างหมดแรง แต่เนื้อตัวก็ยังสั่นเทาด้วยความกลัวถึงแม้จะหมดสติไปแล้วก็ตาม ลินดึงเจเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วจูบลงที่เปลือกตาของเจที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

  “ กูไม่เคยหลอกมึงเรื่องที่กูบอกว่ารักมึงเลยนะ ”

  “ กูรักมึงมากเลยนะเจ.. ”

  “ นี่คงเป็นทางเดียวที่จะทำให้มึงไม่หนีกูไปไหน ”

  “ กูขอโทษ ”

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

ลินทำไมต้องรุนแรง

อนุญาตให้เลือกทีมค่ะ