#แค้นรักหลินฮุน EP.28.1 : Last Time

#แค้นรักหลินฮุน : Last Time (Special EP 28.1)

บทบรรยายนี้เป็นตอนที่เจกลับเข้าไปในห้องจนถึงตอนที่ลินกลับไปส่งที่คอนโดนะคะ

เป็นหนึ่งในเนื้อหาของตอนที่ 28 เด้อ

              ประตูกระจกถูกเปิดออกจากด้านนอกตัวห้องช้าๆ หลังจากที่เจได้รับข้อความจากลิน

ครั้งสุดท้าย

ครั้งสุดท้ายระหว่างเรา

              เจกุมมือตัวเองแน่นก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติแล้วเดินเข้าไปในห้องช้าๆ ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักขึ้นหลังจากที่เห็นใบหน้าของคนที่เขารักหมดทั้งใจยืนรอเขาอยู่ข้างในห้อง

ขามันก้าวไม่ออก

มันชาไปหมดทั้งตัว

              เจยืนมองลินอย่างฝืนยิ้ม กัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ก่อนที่จะต้องปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งหมดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ลินเดินเข้ามากอดเขา

กอดสุดท้ายของเรา

ลินดึงเจเข้าไปกอดไว้แน่นแต่ทั้งสองกลับไม่รู้สึกถึงความอึดอัด มีเพียงแต่ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในหัวใจ ทั้งห้องมีเพียงเสียงลมพลิ้วไหวจากเครื่องปรับอากาศ และเสียงร้องไห้สะอื้นของเจก็เท่านั้น

               “ อย่าร้อง ” ลินพูดขึ้นก่อนจะนำมือไปลูบหัวร่างเล็กตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

               “ ขอโทษเจ กูขอโทษ ” ลินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เจไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าอยู่ในอกของลิน

แต่เขาไม่สามารถห้ามน้ำตาที่มันไหลออกมาตอนนี้ได้จริงๆ

เจเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงกว่าช้าๆแต่ก็ยังไม่ปล่อยอ้อมกอดที่สำคัญกับเขามากออก

ลินร้องไห้

น้ำตาของลินค่อยๆหยดลงบนเสื้อเจช้าๆ

เจค่อยๆเลื่อนมือข้างนึงของตนไปทาบใบหน้าที่เขารักไว้ทั้งน้ำตาก่อนจะค่อยๆปาดมันออกช้าๆ

               “ มึง.. ห้ามร้อง ” เจพูดขึ้นเสียงสั่น

               “ ทีมึงยังร้องได้เลย ” ลินตอบกลับก่อนจะนำมือข้างนึงของตนมาคว้ามือของร่างเล็กตรงหน้าที่ทาบหน้าเขาไว้ออก

               “ แต่มึงห้ามร้อง.. ”

               “ กู.. เจ็บ ” เจพูดขึ้นช้าๆอย่างได้ใจความ ลินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลูบผมคนตัวเล็กอีกครั้งเบาๆ

โลกของเจเหมือนพังทลายลงไปตรงหน้า

รักของเราทั้งสองคนไม่ควรเกิดขึ้นเลย

               “ มึงก็ห้ามร้องรู้มั้ย ” ลินคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปพูดกับร่างเล็ก

               “ ถ้ามึงอยากให้กูทำ กูจะทำให้นะ ” เจตอบกลับเบาๆ ก่อนจะฝืนส่งยิ้มบางๆทั้งน้ำตาไปให้กับคนด้านหน้า

ไม่อยากให้ครั้งสุดท้ายของเรามันจบกันที่น้ำตาหรือความเสียใจ

หากเป็นได้อยากเก็บความทรงจำครั้งสุดท้ายไว้ให้ดีที่สุด

เพราะหลังจากนี้..

มันจะไม่มีอีกแล้ว

               “ อย่าทำแบบนี้อีกนะเจ ” ลินพยายามฝืนยิ้มกลับไปให้ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างฝืนทน

               “ อย่าร้องไห้เพราะกูอีกนะ ”

               “ อย่าเอาชีวิตมึงมาเสี่ยงเพราะกูด้วย ”

               “ มึงสำคัญกับกูมากนะเจ ”

น้ำตาของเจไหลรินออกมาอย่างไม่คิดจะหยุด

คำพูดพวกนี้มันเจ็บยิ่งกว่าตอนที่ลินทำร้ายจิตใจเขาสารพัด

เจหลับตาแน่นก่อนจะเข้าสวมกอดคนตรงหน้าแน่นๆอีกครั้งและพยักหน้าให้คำตอบ

               “ เด็กดี ไม่ร้องแล้วนะ ” ลินพูดขึ้นก่อนจะกดจูบลงไปที่ผมของร่างเล็ก

เพราะลินคือลิน

เพราะลินคือคนเดียวที่ทำให้เจรู้สึกอบอุ่นได้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นตอนไหน

แต่ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าแต่ละประโยคที่พูดมาเหมือนกำลังฆ่าเขาให้ตายมากกว่าเดิม

              

               “ ลิน ” 

               “ ครับ ”

               “ กูรักมึง.. รักมึงมากจริงๆนะ ” เจพูดขึ้นทั้งน้ำตาโดยที่ยังไม่คลายอ้อมกอดออก

               “ กูรู้แล้ว ”

               “ กูรักมึงมากเหมือนกันนะ ” ลินตอบกลับ

               “ อย่าบอกว่ารักกูเลย กูไม่อยากได้แล้ว ”

               “ คำว่ารักจอมปลอมของมึงกำลังทำร้ายกูอยู่นะ ”

สิ้นสุดประโยคของเจ ลินทำได้เพียงหลับตาลงและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ยอมรับกับสิ่งที่เจพูด

เจไม่ผิดหรอกที่ไม่อยากได้คำนี้จากเขาแล้ว

               “ กูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งเบาๆ เจพยักหน้าเล็กน้อย

               “ ลิน ”

               “ ครับ ” 

เจค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆก่อนจะหายใจเข้าลึกๆเพื่อพูดประโยคต่อไป

               “ กอดนี้ของมึงสำคัญกับกูมาก ” 

               “ เจ ”

               “ ขอบคุณนะ ” 

               “ ที่มึงยอมทำคำขอสุดท้ายของกู ”

               “ เจ อย่าพูดแบบนี้ ” ลินขัดขึ้น

               “ กู.. ” 

ไม่ทันสิ้นสุดประโยค ลินดึงตัวเจเข้ามาประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า ริมฝีปากหนาดูดเม้มริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่าช้าๆและขบงับลงเบาๆเพื่อลงโทษ ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปอย่างสะเปะสะปะ ลินเลื่อนมือของตนขึ้นมาทาบใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเอาไว้ก่อนจะค่อยๆหมุนองศาของหน้าให้ลงตัว ฝ่ายเจก็ตอบรับรสจูบอันขมขื่นอย่างหวั่นใจ ไม่วายจะนำแขนทั้งสองข้างของตนไปโอบรอบคอของคนตัวสูงไว้อย่างหาที่พึ่ง

ทั้งสองคนจูบกันนานกว่าทุกครั้ง

เพราะต่างคนต่างรู้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย

ถึงแม้จะเป็นจูบที่รู้สึกขมขื่นในใจมากที่สุดในชีวิต

แต่มันสำคัญกับพวกเขาทั้งคู่มากจริงๆ

               “ อือ.. ” เจครางในลำคอเบาๆอย่างต้องการอากาศหายใจ

ลินค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากของร่างเล็กตรงหน้า มือก็พลันลูบหัวของคนตรงหน้าอย่างเคยชิน

ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมากดจูบลงที่เบ้าตาของคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยคราบหน้าตาทั้งสองข้าง เจหลับตาซึมซับความอ่อนโยนนี้ของลินเอาไว้

               “ ไม่ไปได้มั้ย ” ลินถามขึ้นเบาๆพร้อมกับนำมือทั้งสองของตนทาบใบหน้าหวานที่ตนรักเอาไว้

รักเหลือเกิน

เจส่ายหน้าช้าๆทั้งน้ำตาเป็นคำตอบ

               “ ขอร้อง ” ลินพูดขึ้นอีกครั้ง เจฝืนยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบอีกครั้ง

               “ เหนื่อยแล้ว ” เจพูดขึ้นเบาๆ

               “ กูกับมึงรักกันไม่ได้หรอก ” 

               “ รักฝ่ายเดียว จะรักกันได้ยังไง จริงมั้ย ” 

               “ ฝ่ายเดียวเหี้ยไร ก็บอกอยู่ว่ากูรักมึงไง ”

               “ กูบอกแล้วไง ”

               “ กูเลิกเชื่อคำว่ารักของมึงมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว ” 

สิ้นประโยคของเจ ลินเงยหน้ามองเพดานอย่างหาที่พึ่ง ก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลออกมาช้าๆอีกครั้ง

เจ็บ..

เจ็บเหมือนจะขาดใจ

               “ บอกว่าห้ามร้องไงไอ้เหี้ย ” เจเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้า

               “ สั่งกูไม่ให้นู่นนี่มึงก็ไม่ต้องทำบ้างได้ปะวะ ไอ้เหี้ย เอาคืนกูหรอ ” 

               “ ฮ่ะๆ เออ ” เจฝืนขำออกมาอย่างลำบากใจ

ใครบอกล่ะว่าเอาคืน

น้ำตาของมึงกำลังพังทลายโลกของกูต่างหาก

               “ กูขอโอกาสได้มั้ยเจ ”

               “ ที่มึงขอเหตุผลกู กูพร้อมแล้ว กูขอ.. ”              

               “ พอเถอะลิน ” เจพูดขัดขึ้น

               “ กูไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ” เจฝืนยิ้มทั้งน้ำตาอีกครั้ง

รอยยิ้มฝืนๆของเจทำให้ใจของลินหล่นวูบ

รอยยิ้มของเจที่มักเกิดขึ้นจากเขาเสมอ

วันนี้มันกลับกลายเป็นแค่การฝืนยิ้ม

               “ แต่กู.. ”

               “ กูขอ ” เจพูดขัดขึ้นอีกครั้ง

               “ เจ กูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นเมื่อเห็นเจกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้อีกครั้ง

รู้สึกเหมือนจะตายเลย

ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้

               “ คำว่าเชื่อใจของมึงมีความหมายกับกูมากนะ ” เจพูดขึ้น

               “ กูจะพยายามเชื่อคำว่าขอโทษของมึง ”

               “ เจ ”

               “ แต่คำว่ารักของมึง กูเชื่อมึงไม่ได้แล้วจริงๆ ”

               “ ขอโทษนะที่กูผิดสัญญา ฮึก ”

               “ ขอโทษที่เชื่อคำว่ารักของมึงไม่ได้อีกแล้ว กูขอโทษ ”

ลินดึงตัวเจเข้ามากอดไว้อีกครั้ง

คำว่าขอโทษของเจมันเจ็บยิ่งกว่าการที่เจบอกว่าไม่รักเขาเสียอีก

อดทนไว้ตะวัน

ถ้าหากวันนี้มันจะเป็นวันสุดท้าย

อย่าทำให้เขาร้องไห้อีกเลยนะ

               “ มึงไม่ผิดเลยเจ กูเองที่ทำให้มึงไม่เชื่อ ”

               “ กูผิด.. ผิดที่รักมึงเองแหละ ”

               “ แต่ถ้ากูไม่เข้ามามึงก็จะไม่รักกูถูกมั้ย ”

ทุกอย่างในห้องเงียบสงบ

ได้ยินเพียงแต่เสียงลมหายใจและเสียงสะอื้นเท่านั้น

               “ กูขอโทษที่เข้ามาในชีวิตมึงนะเจ ”

               “ กูบอกแล้วไงว่าถ้ากูเลือกได้ กูจะไม่ทำแบบนี้ ”

               “ พอได้แล้ว กูเหนื่อยจะฟังแล้ว ” 

ลินพยักหน้าตอบกลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะคว้ามือเจมาจับเอาไว้

               “ เจ็บมากมั้ย ” ลินถามขึ้นพลางลูบมือของคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดง

               “ อย่าทำร้ายตัวเองอีก กูสั่ง ” เจพยักหน้าตอบรับเบาๆ

               “ เก่งมากคุณจันทกร ”

พูดจบ ลินก็ดึงมือของเจให้เดินตามมาที่เตียง

               “ พักเถอะ มึงเหนื่อยแล้ว ” ลินพูดขึ้น

               “ ลิน ”

               “ หืม ”

               “ ทำไมมึงต้องดีกับกูด้วย ” เจถามออกไปอย่างหวั่นใจ

               “ มึงรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วเจ ”

               “ นอนกอดได้มั้ย ”

               “ กูขอมากไปรึเปล่า ” เจถามขึ้นอีกครั้ง

               “ น้อยไปด้วยซ้ำ ” ลินตอบกลับ ก่อนจะฝืนยิ้มกลับไปให้ร่างเล็กตรงหน้า

เจซุกเข้าหาลินอย่างเคย

ส่วนลินก็กอดร่างเล็กไว้หลวมๆเหมือนเคย

น้ำตาของทั้งสองคนยังไหลออกมาท่ามกลางความเงียบ

               “ ทำไมไม่นอน ” ลินถามขึ้น

               “ เพราะพรุ่งนี้มันจะไม่มีแบบนี้แล้ว ” เจเลื่อนมือไปกอดลินอย่างเคยชินก่อนจะปล่อยให้น้ำตาของตนไหลลงท่วมอกของคนที่กอดรัดตัวเขาเอาไว้ช้าๆ

               “ เจ ”

               “ มึงนอนเถอะ ” เจพูดขัดขึ้น

               “ เดี๋ยวกูก็หลับ ” เจพูดขึ้นอีกครั้ง ลินพยักหน้ารับเบาๆอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากของคนตัวเล็กอย่างเคยชิน

               “ ฝันดีนะ ” ลินพูดขึ้น

.

.

               “ ลิน ” เจเปล่งเสียงขึ้นมาเบาๆ แต่กลับไม่ได้เสียงขานตอบรับ

               “ กูยังเชื่อคำว่ารักของมึงได้อยู่มั้ย ” เจเงยหน้ามองใบหน้าที่ตนรักทั้งน้ำตา

ลินหลับไปแล้ว

ส่วนเขานั้น.. ไม่อยากจะเสียเวลาที่ได้ใช้กับคนที่เขารักให้หมดไปอย่างไร้ความหมาย

อยากเก็บทุกอย่างเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

               “ หลังจากนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงกูแล้วนะ ”

               “ กูเข้าข้างตัวเองเกินไปมั้ยว่ามึงจะห่วง ” เจพูดขึ้นเบาๆกอดจะสวมกอดคนตรงหน้าไว้ให้แน่นขึ้น

ลินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเหมือนเคย

               “ กอดมึงสำคัญกับกูมากจริงๆนะ ”

               “ สุดท้ายที่กูอยากจะบอกมึงวันนี้ ”

               “ กูรักมึงมากเลยนะรู้มั้ย ”

               “ อย่าพยายามกลับมาหากู.. ฮึก อย่ารักกู อย่าเป็นห่วงกู อย่าร้องไห้เพราะกูนะ ”

               “ กูรักมึงมากจนน้ำตาของมึงทำให้กูรู้สึกเหมือนจะขาดใจเลย ”

เจเลื่อนมือขึ้นไปลูบใบหน้าคมที่เขารักไว้อย่างกลั้นใจ

ครั้งสุดท้ายของกูกับมึงแล้วนะลิน

เจค่อยๆเคลื่อนตัวไปกดจูบลงที่ริมฝีปากหนาช้าๆ

               “ สักวันกูคงเลิกรักมึงได้ ”

               “ มึงรอหน่อยนะ ”

               “ กูรักมึง.. รักมึงจริงๆ ”

สิ้นประโยค เจปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะซุกเข้าที่อกแกร่งเหมือนเคยอีกครั้ง และเข้าห้วงนิทราไปด้วยความเหนื่อยล้า

โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกคนที่กำลังต้องกลั้นน้ำตาไหล

ได้ยินทุกอย่าง..

.

.

              รถยนต์จอดลงที่หน้าคอนโดของเจ ท่ามกลางความเงียบ วันนี้ตั้งแต่ตื่นมาเขาทั้งคู่ยังไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ

กลัวทำใจไม่ได้

               “ ขอบคุณนะ ” เจพูดขึ้นเบาๆก่อนจะหันไปเปิดประตูรถ

ลินคว้ามือของเจไว้

               “ เจ ” เจหันกลับมามองเล็กน้อย

               “ กู.. ” 

               “ อะไร ” เจถามขึ้น

               “ กูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้ง

               “ ฟังจนเบื่อแล้ว ” เจพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆแกะมือของลินออก

               “ ขับรถดีๆนะ ” 

               “ ดูแลตัวเองด้วยนะ ” ลินพูดขึ้น เจพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ

.

.

               “ ลิน.. ” ลินหันตามเสียงเรียก

               “ เปล่า ไม่มีอะไรแล้ว ” เจพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูรถออกไปแล้วรีบปิดลงก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปด้านใน และหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูแล้วหันมามองคนรักของเขาอีกครั้ง

               “ กูรักมึงนะ ” เจพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะส่ายหน้าไล่ความรู้สึกบ้าๆของตัวเองออกไป 

.

.

               “ กูรักมึงนะเจ ” ลินที่อยู่ในรถทำได้เพียงพูดกับตัวเองเบาๆ

               “ รอกูนะ ขอร้อง ” ลินพูดขึ้นในขณะที่หันไปมองร่างเล็กที่เขารักเดินเข้าไปด้านในอย่างหมดหวัง

หากวันนี้มันต้องมีคนเจ็บ

มันก็คงจะเป็นเขาเอง

บทลงโทษที่แสนจะโหดร้ายสำหรับคนอย่างเขา

ลินปาดน้ำตาของเขาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ลวกๆ ก่อนจะเหยียบคันเร่งรถคันโปรดมุ่งหน้ากลับไปทางของตัวเอง

หากพระเจ้ามีจริง ได้โปรดบอกผมทีว่าผมต้องทำยังไงให้เรากลับมารักกันได้อีกครั้ง

ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหน

ผมยินดี

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

ต้องหัดยอมรับความจริงและผลจากการกระทำของตัวเองนะคะตะวัน

ส่วนน้องเจ ขอให้นายมูฟออนได้เร็วๆนะ

ฝันดีนะคะทุกคน รัก