#แค้นรักหลินฮุน EP.26 : Gentle

#แค้นรักหลินฮุน : Gentle

- ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่ทำให้เห็นนอกจากมุมในแชทนะคะ บางครั้งที่ลินฉุดลากเจมาก็จะมีอะไรแบบนี้

“ มึงจะไปไหน ”  ลินกระชากแขนเจที่กำลังจะเดินออกจากห้องนอน

  “ กลับห้อง ” เจตอบนิ่งๆพร้อมกับพยายามแกะมือของลินออก

“ กูไม่ให้มึงไป ” ลินพยายามดึงแขนของเจเอาไว้อีกครั้ง

“ ปล่อยกู! ”

“ มึงมีสิทธิ์พูดคำนี้กับกูด้วยหรอ ” ลินพูดขึ้น เจนิ่งอึ้งไปก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่น

“ กลับเข้าไปในห้อง ” เจสะบัดมือลินออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

เจ ทำไมมึงต้องบังคับให้กูทำแบบนี้ตลอดเลยวะ

อยู่กับกูดีๆไม่ได้หรอ

  “ มึงร้องไห้ทำไม ” ลินที่เพิ่งเดินตามเข้ามาก็พบกับเจที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง

เขาทำให้เจต้องร้องไห้อีกแล้วหรอ

  “ กูถาม มึงไม่ได้ยินหรือไง ”

  “ กูเหนื่อย ” เจพูดขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ

“ แล้วทำไมต้องร้องไห้ กูขอสั่งให้มึงหยุดร้อง ”

“ อืม กูจะทำให้ ” เจพูดก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น

อยากเข้าไปกอด ไปขอโทษ แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรที่มันค้ำคออยู่ตอนนี้ ถึงทำได้แค่ยืนมองและขอร้องในใจว่าอย่าร้องไห้อีกเลย ถ้าน้ำตาของเจเปรียบเหมือนลูกกระสุน ป่านนี้ลินคงตายไปนานแล้ว

มันเจ็บปวดจริงๆ

“ หันหน้ามาหากู ” ลินพูดขึ้นก่อนที่จะลงไปนั่งบนเตียงข้างๆ เจถอยหนี

“ กูสั่ง ”

“ มึงจะเอาอะไรจากกูนักหนาวะลิน ” เจหันหน้ามาหาลินทั้งน้ำตา ลินได้แต่เบี่ยงหน้าไปทางอื่นเพราะทนเห็นน้ำตาของคนด้านหน้าไม่ไหว

“ กูทำขนาดนี้แล้วมึง.. มึงยังไม่พอใจอีกหรอวะ ” 

  “ เจ.. ”

  “ ให้กูกราบมึงเลยมั้ย แลกกับการที่มึงปล่อยกูไปสักที ไอ้เหี้ยมึงทำเหมือนกูเป็นตัวอะไรไม่รู้ ”

  “ กูเป็นคนนะลิน กูเหนื่อย กูเหนื่อยที่ต้องมานั่งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มึงไม่รู้สึกเหมือนกู มึงจะไปเข้าใจได้ยังไงวะ ” เจพูดทั้งน้ำตาก่อนจะผลักเข้าไปที่ไหล่ลินเบาๆ

“ เจคือกู ”

  “ มึงไอ้เหี้ย กูต้อง ฮึก กูต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนหรอวะกว่ามึงจะพอใจ ”

  “ เจมึงฟัง.. ” ลินยื่นมือไปจับมือเจเอาไว้แต่เจก็สะบัดออกอีกครั้ง

  “ เออไอ้เหี้ยกูรักมึงไง กูรักมึง.. ไอ้สัสกูรักมึงมากๆเลยเว้ย ”

สิ้นประโยคนั้น ลินดึงตัวเจเข้ามาก่อนจะประกบริมฝีปากจูบร่างแล้วตรงหน้า ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของร่างเล็กเบาๆ ก่อนที่ร่างเล็กตรงหน้าจะตั้งสติได้แล้วดันตัวอีกคนนึงออก

“ ถ้าไม่รักกู.. อย่ามาทำกับกูแบบนี้ ”  เจกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเพื่อปิดเสียงสะอื้น

รักสิเจ กูรักมึงมากๆ ลินอยากจะพูดออกไปแต่ทำอะไรไม่ได้

“ มึงแม่ง.. ฮึก ทำไมมึงต้องใจร้ายกับกูขนาดนี้วะ ” เจสะอื้นขึ้นก่อนจะนำมือทั้งสองข้างมาปิดหน้าเอาไว้

“ กูทำอะไร ”

“ ถ้ามึงไม่รักกูอย่ามาทำแบบนี้กับกูได้มั้ยวะ ”

“ ฮึก มึงจะเกลียดกูยังไงก็ได้ลิน กูรู้ว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับกู แต่มึงสงสารกูบ้างก็ได้ ”

“ กูก็มีความรู้สึกนะมึง กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว กับการที่ต้องพยายามตัดใจจากมึง มึงไม่ได้รักกู มึงไม่เข้าใจหรอกว่ากูต้องทรมานขนาดไหน พอใจมึงมั้ย พอใจมึงแล้วใช่มั้ยลิน ฮือ ”

เจร้องไห้จนตัวโยน ลินดึงตัวเจเข้ามากอดไว้แน่นแล้วลูบหัวเจเบาๆอย่างปลอบโยน

  “ ขอโทษ ” ลินลูบหัวเจเบาๆก่อนจะกดจูบลงไปที่กลุ่มผมนุ่ม

“ อย่าร้อง กูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเจร้องไห้หนักกว่าเดิม พลันมือก็ทุบเขาเอาเรื่อยๆ แต่ลินไม่ได้ขัดขืนอะไร จะยอมให้ทุบจนกว่าจะหยุดร้อง

“ โอ๋.. ไม่ร้องนะครับ ” 

เจไม่ตอบโต้อะไรนอกจากร้องไห้แล้วทุบลินอยู่อย่างนั้นเพราะปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าอ้อมกอดนี้มันสำคัญกับเขามากขนาดไหน

อยากจะผลักออกแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

“ กูเอียดมึง อึก พอสักที ” เจพูดขึ้นอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ทั้งๆที่ซุกหน้าร้องไห้อยู่บนไหล่ของคนตัวโตกว่า

ลินได้แต่ยิ้มขำกับการกระทำของเจ

สงสารก็สงสาร ดีใจก็ดีใจ

บอกว่าเกลียดแต่ก็ไม่ยอมปล่อย

  “ ดื้อ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะกดจูบลงไปที่กลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กอีกครั้ง

“ มึงแม่งเหี้ย ” เจทุบเข้าไปกลางหลังของลินหนึ่งทีแรงๆแต่กลับได้เสียงหัวเราะชอบใจกลับมาแทน

เจได้แต่คิดว่าทำไมลินต้องมาทำตัวอ่อนโยนกับเขาด้วย จะแกล้งกันไปอีกถึงเมื่อไหร่

แล้วจะหัวเราะเหี้ยอะไรสะใจมากใช่มั้ยที่เห็นกูแพ้

แพ้ทุกที

จันทกรแพ้กับการกระทำของตะวันทุกที

“ มานี่มา ” ลินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะดึงตัวเจขึ้นมานอนดีๆ เจเขยิบไปริมสุดของเตียงก่อนจะหันหลังให้กับเขา

ดื้อจริงๆนั่นแหละ ทำไมไม่ยอมทำตามความรู้สึกบ้าง

“ เดี๋ยวก็ตกเตียง ” ลินพูดขึ้นก่อนจะโอบตัวเจให้เขยิบเข้ามานอนข้างๆเขา

  “ มึงอย่าดีกับกูมาก ” เจที่ยังไม่หันหน้ากลับมาหาเขาพูดขึ้น

  “ กูดีมึงก็ไม่ชอบ ไม่ดีก็ด่า จะเอายังไง ”

“ มึงชอบทำให้กูคิด แต่เอาจริงๆแค่คิดกูยังทำไม่ได้เลย ”

“ คิดอะไรของมึง ”

  “ เจไม่เอา ไม่ร้องแล้ว ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของร่างเล็กอีกครั้ง

  “ มึงใจร้ายอะ ”

“ ปากบอกไม่รักกูก็ช่วยอย่าทำเหมือนรักกูได้มั้ย กูเจ็บ ”

“ กูทำไม่ได้หรอก ” ลินตอบกลับไป

“ อืม เข้าใจ กูเจ็บก็เหมือนความสุขของมึง โทษที ลืม ” เจตัดพ้อขึ้นอีกครั้ง

ลินคว้าตัวเจให้หันหน้ามาหาเขา มองหน้าร่างเล็กที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

นี่มึงเชื่อจริงๆหรอว่ากูไม่ได้รักมึง

เจหลับตาเพื่อเลี่ยงการสบตาจังๆกับลิน เพราะเขารู้ว่าถึงจะขัดขืนไปยังไงก็แพ้

จันทกรมันแพ้ให้ตะวันอยู่แล้วนี่

  “ นอนซะ ” ลินกอดร่างบางที่ยังสะอื้นจนตัวสั่นไว้หลวมๆ

ไม่ชอบให้เจร้องไห้หรอก แต่จะทำยังไงได้

  “ กอดกูมั้ย ” ลินถามขึ้น เจส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ

  “ ดื้อชิบหายมึงอะ ” ลินพูดก่อนจะคว้ามือเจมากอดตัวเองเอาไว้หลวมๆเหมือนเคย 

บอกไม่กอด แต่ก็ไม่ขัด

ถ้าวันไหนไม่ได้กอดกันไว้แบบนี้

มันคงจะแย่มากๆ

  “ ฝันดีนะ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเลื่อนตัวไปจูบหน้าผากร่างเล็กอีกครั้งอย่างเคยชิน

เจหลับไปแล้ว

แล้วก็ยังซุกเข้าหาเขาเหมือนเคย

ลินที่ยังจ้องมองแต่ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็ทำได้เพียงปัดปรอยผมที่ปรกอยู่ตรงหน้าของเจออกเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากของคนตรงหน้าอีกครั้ง

  “ กูขอโทษนะ ” ลินพูดขึ้นเบาๆ มือก็พลันลูบผมของคนตัวเล็ก

“ กูรักมึงมากเหมือนกัน ” 

“ บางที กูว่ากูเจ็บกว่ามึงอีกเจ.. ”

ลินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดตื่นขึ้น

เจกลับกอดเขาแน่นกว่าเดิมอย่างกลัวว่าเขาจะหายไป

  “ กอดกูไว้แน่นๆนะ ”

“ กูก็จะกอดมึงไว้แน่นๆ ”

“ อย่าเพิ่งหมดรักกูนะเจ ” 

  “ รอกูก่อนนะ ” 

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

ที่เจยอมลินเหตุผลเดียวง่ายๆก็รักนั่นแหละค่ะ

ถ้าอีกคนนึงจะออกแต่อีกคนไม่ยอมปล่อย มันยากจริงๆนะคะ

ถ้าลินยังทำตัวแบบนี้เจจะทำใจได้ยังไง ใจร้ายเว่อ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย โกด