#แค้นรักหลินฮุน EP.28 : Used to.

#แค้นรักหลินฮุน : Used to.

ตอนนี้เป็นสเปหลังจากช่วงที่ลินได้ปล่อยเจแล้วนะคะ

เราเขียนตอนนี้ขึ้นเพื่อจะให้เห็นมุมความคิดและความรู้สึกของแต่ละคนได้ชัดขึ้นน้า

แนะนำให้อ่านนะคะ ตอนนี้เชื่อมโยงกับตอนต่อๆไปในจอย เริ้ปๆ เตรียมทิชชู่เลยค่ะซิส

J’s Part

   ฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสายพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังเปรี้ยงอย่างไม่คิดจะหยุดในยามเที่ยงคืนทำให้ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความกลัว ภาพของแม่ที่หันมามองผมอย่างอาลัยก่อนจะกระโดดลงไป..

ผมไม่เคยลืม

เสียงกรีดร้องอ้อนวอนของผมในวัยเด็กย้อนกลับเข้ามาทำร้ายตัวผมในวันนี้

ผมอ่อนแอ ผมกลัว

น้ำตามากมายที่ไหลออกมาเหมือนสายฝนที่อยู่นอกหน้าต่างนั่นเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้เหมือนที่ผมห้ามให้แม่ไม่กระโดดลงไปไม่ได้

   ความเคยชินของผมที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสมเพชเอื้อมไปหยิบมือถือข้างตัวก่อนจะกดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ เข้าไปที่หน้าแชทก่อนจะกดเข้าไปที่แชทแรกที่ถูกปักหมุดไว้มาตลอด

ลิน..

   ผมกดพิมพ์ข้อความว่ามาหาหน่อยได้มั้ยอย่างหวั่นใจ ก่อนจะร้องไห้ออกมามากกว่าเดิมอย่างหยุดไม่ได้ แล้วกดลบข้อความนั้นทิ้งซะ

ผมขย้ำหัวตัวเองอย่างแรง แบบที่ไม่นึกว่าตัวเองจะเจ็บ ทำไมผมต้องนึกถึงลินเป็นคนแรกด้วย

มันคงเป็นแค่ความเคยชินเฉยๆ

แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนไม่มีลินอยู่ข้างๆมันแย่ขนาดไหน

ผมต้องอยู่ได้สิ ผมต้องอยู่ได้โดยที่ไม่เขา

ถึงมันจะต้องใช้เวลาอีกสักกี่ปีผมก็ต้องทำให้ได้

คนที่เคยกอดปลอบผมตลอดเวลาที่ฝนตกเหมือนพายุแบบนี้

คนที่เคยนอนกอดกันทุกคืนอย่างไม่คิดจะปล่อย

คนที่เคยบอกรักกันทั้งวันจนเลี่ยน

คนที่เคยหึงหวงแบบโคตรไร้สาระ

คนที่เคยผูกเชือกรองเท้าให้เวลาที่มันหลุด

คนที่เคยตีกันตลอดเพราะน้อยใจว่าอีกฝ่ายไม่สนใจ

คนที่เคยไปดูหนังด้วยกันแทบจะทุกเรื่อง

คนที่เคยจับมือผมไว้แน่นจนผมไม่คิดว่าเขาจะปล่อยมันออก

มันไม่มีแล้ว

ผมเงยหน้ามองเพดานอย่างหมดหวัง

ผมคิดถึงลินมาก ถ้าตอนนี้ผมสามารถขออะไรได้สักอย่างผมคงขอให้เขามาอยู่กับผมตรงนี้ ตอนนี้

และขอให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแค่ฝันร้าย

ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

ผมกอดตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่เคยอุ่นเท่าที่ลินเคยกอดผมเลยสักครั้ง

ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคำว่าเคยทั้งหมด..

เพราะตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว

ผมเคยเชื่อมาตลอดว่าผมเข้มแข็งและแกร่งมากขนาดไหน แต่ความเชื่อนั้นของผมก็หมดไปตั้งแต่เจอลิน

ผมอ่อนแอมากจริงๆ ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

ผมเกลียดที่ต้องมานั่งร้องไห้ทุกคืน เกลียดที่มองไปทางไหนภาพที่ลินเคยอยู่ตรงนั้นกับผมมันกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง

ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของแม่ในวันนั้นแล้วที่รู้สึกว่าโลกมันโหดร้ายเกินไป มันไม่ใช่ที่ที่เราควรจะอยู่เลย

ผมควรจะทำอะไรสักอย่างไม่ให้ตัวเองคิดสั้นไปมากกว่านี้ 

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกดเลื่อนไปที่แชทกลุ่มเพื่อน แต่ก็ตัดสินใจออกจากแชทแล้วปิดเครื่องแทน

ผมควรอยู่ได้ด้วยตัวเอง

แม่ครับ วันนั้นแม่รู้สึกเหมือนที่เจกำลังเป็นรึเปล่า แม่บอกเจหน่อยได้มั้ยว่าเจควรทำยังไง

   ผมเอนหัวไปพิงกับขอบเตียงอย่างเหนื่อยล้า แต่น้ำตาที่ไหลออกมาและความเจ็บปวดในหัวใจก็ยังไม่คิดจะหยุด

ป่านนี้ลินจะคิดถึงผมมั้ยนะ

อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่หวังมามากจนเจ็บเกินไปแล้วเหมือนกัน

ถ้าผมเลิกรักเขาได้ก็คงดี

มันคงจะดีกว่าตอนนี้

แต่สักวันผมคงจะเลิกรักเขาไปได้เอง

คำว่ารักที่เขาบอกผมในวันนั้น ในวันสุดท้ายที่เราได้กอดกันอย่างอาวรณ์

เพราะอ้อมกอดนั้นจะเป็นกอดสุดท้ายสำหรับเราสองคน

มันยังดังก้องหลอกหลอนผมอย่างไม่รู้จบ

แต่ผมไม่สามารถเชื่อคำว่ารักของเขาได้อีกแล้วตอนนี้

  ฝนตกลงมาพร้อมเสียงฟ้าร้องที่ยังดังไม่ขาดสาย ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสี่สิบแปด ผมไม่สามารถข่มใจให้ตัวเองนอนเหมือนทุกครั้งได้ เพราะทุกครั้งผมจะได้รับไออุ่นจากคนที่นอนอยู่ข้างๆเสมอ ห้องเงียบสงัด ได้ยินเพียงแต่เสียงฝนตก ฟ้าร้อง แล้วก็เสียงสะอื้นของผม

ถ้าเรื่องนี้มันต้องมีคนผิดก็คงจะผิดที่ผม

ผิดที่เข้าไปยุ่งกับน้องเขา

ผิดที่ปล่อยให้เขาเข้ามาในชีวิต

ผิดที่หลงระเริงกับคำว่าเชื่อใจ

ผิดที่รักเขาจนหมดใจ

เมื่อไหร่ผมจะผ่านมันไปได้สักที

ขอร้องล่ะ อย่าเล่นตลกอะไรกับผมอีกเลย

ผมเหนื่อยเหลือเกิน

ผมเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว

-

Lin’s Part

   ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักในเวลาเที่ยงคืนทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเคยชินก่อนจะหันไปมองข้างๆ ก่อนจะรู้สึกโหวงขึ้นมาในใจ 

เจไม่ได้รอให้ผมกอดปลอบอยู่ข้างๆเหมือนเคยแล้ว

ผมชันตัวลุกขึ้นก่อนจะแง้มผ้าม่านดู วันนี้ฝนตกหนักมากจริงๆ ฟ้าก็ร้องเสียงดังมาก

เจจะเป็นยังไง ร้องไห้อยู่รึเปล่า

ผมเป็นห่วงเขา

   ผมเดินอ้อมไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงก่อนจะกดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์เพื่อที่จะทักไปหาคนที่ผมกำลังเป็นห่วงอยู่ว่าอยากให้ผมไปหามั้ย นิ้วที่กำลังจะกดส่งกลับเลื่อนไปกดปุ่มลบข้อความออกแทน เจคงไม่อยากจะให้ผมไปอยู่ในที่ที่ผมเคยอยู่แล้ว ผมเข้าใจ แต่มันก็อดไม่ได้ ได้แต่หวังว่าฝนจะหยุดภายในห้าหรือสิบนาทีนี้

ป่านนี้คนตัวเล็กของผมจะเป็นยังไงกัน จะนอนหลับมั้ย สะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้เพราะฝนตกรึเปล่า

ยังต้องการอ้อมกอดของผมอยู่มั้ย

ถ้าผมสามารถขอสิ่งหนึ่งได้ตอนนี้คงอยากขอให้เจให้โอกาสผมและยอมให้ผมกลับไปอยู่ข้างๆเขา

ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหน จะใช้เวลาเป็นเดือนหรือเป็นปี

ผมก็จะทำ

ผมรักของผม จะให้ทำยังไง

เพียงแต่ผมต้องรอเวลาให้เรื่องทุกอย่างมันลงตัวมากกว่านี้

ได้แต่หวังว่าเจจะรอผม ถึงแม้ว่ามันแทบจะไม่มีความเป็นไปได้เลย

ผมรู้จักนิสัยคนรั้นแบบเจดี

หากเขาจะไป เขาไม่มีทางให้ผมกลับไปหาเขาได้แน่นอน

เพราะความที่ผมมั่นใจว่าผมรู้จักนิสัยเขาดีพอทำให้ผมทำอะไรโง่ๆไปโดยที่ไม่ได้คิด

และผมก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

แต่สิ่งเดียวที่ยังอยากให้เขารับรู้ไว้คือ

ผมรักเขามากจริงๆ

  นี่ก็จะตีหนึ่งแล้ว ฝนยังไม่มีท่าทีจะหยุด ผมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถโดยไม่ลืมที่จะหยิบคีย์การ์ดของเจ้าของห้องที่ผมแทบจะไปบ่อยมากกว่าห้องผมเสียอีกมาด้วย

.

.

    ผมใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดมันลงอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะสาวเท้ามุ่งไปที่ห้องนอนของเจ้าของห้อง

   ผมค่อยๆแง้มเปิดประตูออกแต่ไม่พบว่าเจอยู่บนเตียง ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปเห็นร่างเล็กของผมฟุบอยู่ข้างๆเตียง 

     “ เจ ”

    “ หลับหรอ ” ผมเขย่าคนรักข้างหน้าเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบหน้าตาที่ปรกอยู่ตรงขอบตา รวมถึงแก้มกลมๆนั่นด้วย

    “ แล้วจะไม่ให้กูห่วงได้ยังไง ”

  ผมพูดขึ้นก่อนจะช้อนตัวคนข้างหน้าขึ้นเพื่อให้ขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆก่อนที่จะเหลือบไปเห็นกระปุกยาอะไรไม่รู้ที่วางอยู่ข้างๆเจที่ฟุบหลับอยู่เมื่อกี้ ผมก้มลงไปหยิบขึ้นมาดูจึงพบว่ามันคือ

ยานอนหลับ

ทำไมต้องใช้ยานอนหลับ

ทำไมถึงไม่โทรมาหาผม

ผมหมุนเปิดฝากระปุกยานอนหลับออกเพื่อดูปริมาณการใช้ซึ่งพบว่ามันพร่องไปมากกว่าครึ่งกระปุกแล้ว

ผมหันไปมองร่างเล็กที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงอย่างปวดใจ

ผมทำให้เจต้องเป็นแบบนี้เลยหรอ

เขาใช้ยานี้มานานเท่าไหร่แล้ว ทำไมต้องใช้มันด้วย

ถ้าตอนนี้ผมอยู่ข้างๆเขา เขาคงไม่ต้องมาร้องไห้เสียน้ำตาแบบนี้หรือต้องใช้ไอ้ยาบ้าๆนี่ด้วยซ้ำ

ถ้าผมเลือกได้ ตอนนั้นผมคงจะไม่ทำร้ายเขา

ผมรักเจมากจริงๆ

รักไปไม่น้อยกว่าจันเลย

ผมเห็นเจเจ็บปวดแค่ไหน ผมรู้สึกว่าตัวผมเจ็บปวดมากกว่าเจอีกร้อยเท่า

เพราะผมรู้ไงว่าเขาต้องเจ็บปวดเพราะผม

คนที่เรารักต้องมาเสียใจเพราะเราตลอด

แต่ผมทำอะไรไม่ได้

ผมพูดอะไรไม่ได้

ผมวางกระปุกยานั่นไว้ที่เดิมก่อนจะเดินอ้อมมาที่อีกฝั่งนึงของเตียงและหย่อนตัวลงช้าๆอย่างกลัวว่าคนตรงหน้าจะตื่นขึ้น

ผมเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาห่มให้เจ แต่กลับเห็นเจกำมือแน่นอย่างไม่คิดจะปล่อยออก ผมจึงค่อยๆแกะมือของเจออกจนพบว่าสิ่งที่เจไม่ยอมปล่อยคือ

รูปจากตู้สติกเกอร์ที่ผมกับเจเคยไปถ่ายเล่นกันมาตอนคบกันแรกๆ

เห็นรูปที่เจยิ้มอย่างมีความสุขในรูปนี้ทำให้ผมเจ็บ..

ผมเจ็บเหมือนจะขาดใจ

ผมคิดถึงรอยยิ้มสดใสที่แสนพิเศษของเขาที่มักจะมีให้แค่กับผม

คิดถึงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกัน

คิดถึงเวลาที่เจมักจะนึกถึงผมเป็นคนแรกเสมอ

มันไม่มีแล้ว.. ไม่มีจริงๆ

แล้วที่มันไม่มีอีกแล้วมันก็เพราะตัวผมเอง

น้ำตาผมไหลออกมาช้าๆอย่างไม่มีสาเหตุ

นี่คงเป็นบทลงโทษสำหรับคนอย่างผม

คนที่ทำร้ายคนที่รักเราจนหมดใจ

ผมกดจูบลงบนหน้าผากของเจเบาๆ ก่อนจะลูบปัดปรอยผมตรงหน้าเขาออกเบาๆ

ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแค่ไหนกันแล้ว

ขอบตาแดงก่ำแบบนี้ของเจไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย

ถ้าผมออกไปจากชีวิตเจ เจจะดีกว่านี้มั้ย

หรือถ้าผมไม่เข้ามาในชีวิตเข้าตั้งแต่แรก เขาคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

ผมนำรูปสติกเกอร์ในมือเจกลับไปเก็บไว้ที่เดิม ที่ลิ้นชักบนหัวเตียง ก่อนจะพบว่าทุกอย่างมันยังอยู่ที่เดิม

เจ้าฟูฟ่องตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ที่ผมซื้อให้ก็ยังอยู่ที่เดิม

รูปทุกรูปยังอยู่ที่เดิม

ของทุกอย่างของผมก็ยังอยู่ที่เดิม

เหลือแต่เจว่าเขายังอยากให้ผมอยู่ที่เดิมมั้ย

ผมดึงผ้าห่มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มแล้วเขยิบตัวเข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้

ผมสอดแขนไปไว้ที่ท้ายทอยของเขาแทนก่อนจะเขยิบท่าให้เข้าที่ ให้เขานอนได้สบาย เจ้าตัวที่คงหมดสติจากฤทธิ์ยานอนหลับยังคงสั่นเทาเหมือนเดิม ผมลูบหัวเขาเบาๆอย่างเคยชิน

เขาซุกเข้าหาผมอย่างเคย

  “ เหนื่อยมากมั้ยเจ ”

ผมถามออกไปอย่างรู้ว่าไม่ได้คำตอบ

ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า

คิดถึงเหลือเกิน

ผมได้แต่หวังว่าเขาจะคิดถึงผมเหมือนกัน

เจครางในลำคอเบาๆก่อนจะเลื่อนมือมากอดผมไว้ ก่อนที่น้ำตาของคนตรงหน้าจะไหลออกมาช้าๆ

  “ หลับไปแล้วก็อย่าร้องไห้ดิ กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว ” แต่พูดไปเขาก็คงจะไม่ได้ยินอยู่ดี

  “ กูจะมีโอกาสได้กอดมึงแบบนี้ แบบที่มึงเต็มใจอีกมั้ยวะเจ ” 

ผมก้มมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างไม่สามารถละสายตาไปไหนได้

วันแรกที่ผมรักเขาเป็นยังไง

วันนี้ที่ผมรักเขามันก็ยังเป็นอย่างนั้น

ผมจะทนเห็นเจร้องไห้แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน

ผมจะทนให้เขาใช้ยานอนหลับเพื่อให้หลับได้อีกนานแค่ไหน

ได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะกลับมายิ้มได้

แต่ก็ยังอยากให้รอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั้นมันมาจากผม

ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมกับเจรักกันมากขนาดไหนจนถึงวันที่เจรู้ว่าผมกับจันเป็นพี่น้องกัน

และเขาก็เป็นเพียงแค่คนนึงในเกมก็เท่านั้น

ใช่ ก่อนหน้านั้นผมคิดอย่างนั้น แต่พอถึงวันที่ผมรักเขาเอาเข้าจริง ผมอยากเป็นคนที่ต้องเจ็บเองคนเดียวด้วยซ้ำ

ผมทนเห็นเจเจ็บปวดไม่ได้..

แต่ผมก็ทนเห็นจันเจ็บไม่ได้เหมือนกัน

ในสมองผมตอนนี้นึกถึงแต่วันที่เรารักกันมากจนมาถึงวันที่เราทรมานกันมาก อย่างเช่นวันนี้

ผมเชื่อว่าเจอาจจะอยากทักผมมา แต่ไม่ทำก็ได้ ผมยังเข้าข้างตัวเองอยู่

ทุกอย่างที่ผมเคยทำร้ายจิตใจคนบอบบางแบบเจไป ผมไม่ควรทำเลย

ผมเห็นแก่ตัว ผมเพียงแค่อยากให้เขาอยู่กับผม แต่ผมไม่คิดเลยว่าคำพูดกับการกระทำของผม

จะทำให้เจต้องเจ็บปวดขนาดนี้

แต่ผมก็ไม่สามารถปล่อยเจไปแบบที่เขาขอผมจริงๆ

ผมทำไม่ได้

แสงแดดอ่อนๆที่กระทบดวงตาที่ยังเปิดกว้างของผมทำให้รู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว

ผมไม่ได้หลับ เอาแต่มองใบหน้าที่ผมรักไว้..

กลัวจะไม่ได้อยู่แบบนี้อีก

ผมค่อยๆนำแขนที่สอดไว้ให้เขาหนุนออก ก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เจอีกครั้ง

ผมโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเขาไว้อีกครั้ง แต่ค้างไว้นานกว่าทุกที

  “ กูรักมึงนะเจ ” 

ผมพูดก่อนจะหันไปคว้ากุญแจรถและคีย์การ์ดกลับไปด้วย 

ถ้าตื่นมาเจอผม คงจะไม่ดีแน่ๆ สู้ให้แอบมาแบบนี้คงดีกว่า

ผมเปิดประตูห้องออกก่อนจะปิดลงเบาๆจนได้ยินเสียงล็อคอัตโนมัติ แล้วบิดลูกบิดประตูอีกครั้งเพื่อให้รู้ว่าด้านในล็อคแล้วจริงๆ

ใครก็ได้บอกผมทีว่าเราจะผ่านเรื่องนี้กันไปยังไง

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

กฎของการทำผิด คือการที่ต้องยอมรับผลการกระทำค่ะ

ถ้าคิดได้แล้วแต่ไม่แก้ไข ก็ไม่ได้ทำอะไรให้มันดีขึ้นนะคะพี่ลิน

สำหรับคืนนี้ ฝันดีนะคะ งานงอกมาก ไปปั่นงานแร้ววววว