#แค้นรักหลินฮุน EP.33 : I do care.

#แค้นรักหลินฮุน : I do care.

เนื่องจากมีเสียงเรียกร้องขอสเปตอนนี้เข้ามาอีกครั้ง

แน่นอนค่ะ ฟซจัดให้ทุกคนแน่นอนอยู่แล้ว ด้วยรักนะคะ

“ เหี้ยอู ช่วยด้วย ” เจพูดขึ้นอย่างตกใจ ไม่วายจะหันไปเขย่าตัวเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆให้ตื่นขึ้น หลังจากได้เห็นเบอร์โทรที่เพิ่งโชว์ขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ในเวลาตีหนึ่ง

ลินโทรมาหาเขา

“ อะไรของมึงวะเจ ไม่หลับไม่นอนอีกหรอไง ห่านี่ ” อูหันมาโวยวายอย่างงัวเงีย

“ มึง.. อ.. ไอ้ลินโทรมาหากู ” เจพูดขึ้นเสียงสั่นก่อนจะยื่นมิสคอลให้กับเพื่อนที่เพิ่งตื่นเต็มตาได้ดู

“ แล้วมึงจะสนใจทำไม บล็อคเบอร์แม่งไปเลย ” อูตอบอย่างปัดๆก่อนจะหันหลังกลับไปนอนต่อ

ต้องสอนให้เพื่อนหัดใจแข็งกับบางเรื่องบ้าง

รู้ว่ารัก แต่ถ้ารักแล้วทำร้ายตัวเอง

อูไม่ยอมให้เพื่อนของเขาเป็นแบบนั้นแน่ๆ

“ มึงมันโทรมาอีกแล้วอะ ” เจพูดขึ้น

“ อย่ารับนะไอ้สัส ” อูหันกลับมาชี้หน้าเจอย่างคาดโทษ

“ ฮัลโหล ”

“ ไอ้สัสเจ ” อูลุกขึ้นมาผลักไหล่เจที่นั่งกระวนกระวายอยู่บนเตียงเบาๆ ก่อนที่เจจะหันหน้ามายกนิ้วชี้ทาบปากของตนไว้เพื่อสื่อว่าให้เงียบ อูทำได้เพียงส่ายหัวไปมาอย่างหงุดหงิด

มัวแต่ยอมมันตลอดแบบนี้

คนไปไหนไม่ได้ก็คือมึงนั่นแหละเจ

  “ อ่อ ใช่ครับ ” 

“ พูดดีไปปะมึงอะสัส เอามานี่ ” อูพูดขึ้นหลังจากที่ได้ยินประโยคตอบรับของเพื่อนที่แสนจะรั้น ก่อนจะโดนเจผลักที่หัวเข้าแรงๆไม่ให้อูมาแย่งโทรศัพท์ไปจากเขา

“ เปล่าครับ ผมเป็นเพื่อนเขา ที่ไหนนะครับ ”

“ อ่า.. ไม่ใช่แฟนครับ สงสัยเขาเมมผิดน่ะครับ ” เจถอนหายใจเบาๆก่อนตอบออกไป

ก็ไม่ใช่แฟน

พูดผิดตรงไหน

  “ นี่มึงคุยกับใครวะ ” อูหันมาถามเจอีกครั้ง

“ ครับๆ เดี๋ยวผมรีบไป ” เจตอบปลายสายก่อนจะกดวางสาย

“ มึง พากูไปรับไอ้ลินหน่อยดิ ” 

  “ ห้ะ! ” อูตอบกลับอย่างตกใจ

  “ เดี๋ยวๆ รับเหี้ยไร ไปยุ่งไรกับมันมึงอะ ”

  “ มึง มันอยู่ร้านเหล้า สภาพโคตรเหี้ย เจ้าของร้านเขาโทรมาเนี่ย ”

“ แล้วทำไมเจ้าของร้านเขาโทรหามึง ”

  “ ก็เขาเอาโทรศัพท์มันโทรมา ”

  “ เลือกกดโทรหาถูกคนเนอะ แผนมันรึเปล่าเหอะสัส ”

  “ มันกดเฟบเบอร์กูไว้เบอร์แรก.. มั้ง ” เจพูดเสียงแผ่วก่อนจะกำโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแน่น

“ แล้วไงวะ ปล่อยแม่งดิ มึงจะไปสนใจมันทำไม ”

“ มึง.. ”

  “ เพื่อนมันก็มี ให้เพื่อนมันไปรับ เดี๋ยวกูบอกซอฟท์ให้ว่าให้ไอ้จินไปแบกมันกลับ ” อูพูดขึ้นก่อนจะหันไปคว้าโทรศัพท์ของตนบนหัวเตียง

“ อูมันดึกแล้ว ” เจคว้ามือของเพื่อนเอาไว้เป็นการห้าม

“ แล้วมึงไม่ดึกหรอไงวะ จะบ้าหรอมึงเนี่ย ”

  “ ถ้ามึงไม่พาไปกูไปเองก็ได้ ” เจพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

“ สัสเจ มึงจะบ้าหรอ ” อูคว้าหมอนรองคอใบเล็กปาใส่เพื่อนหัวรั้นที่เดินนำไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่ไม่สนใจเขาเลย

“ เออไอ้เหี้ย ไปก็ไปวะ ” อูตอบอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

.

.

.

“ คุณเจใช่มั้ยครับ ” พนักงานคนนึงภายในร้านถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนเข้ามาในร้าน เจพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินตามพนักงานไป โดยมีอูเดินตามอยู่ด้านหลัง

“ คุณลินเขามาที่ร้านบ่อยครับ แต่วันนี้มาคนเดียว ผมไม่รู้จะติดต่อใครเลยถือวิสาสะเอามือถือเขากดโทรหาคุณ ” เจ้าของร้านพูดขึ้นหลังจากที่เจเดินมาถึงโต๊ะที่ลินนั่งอยู่ โดยมีลินนอนฟุบกับโต๊ะอย่างหมดสภาพ

หมดสภาพจริงๆ

“ ขอบคุณนะครับ ” เจตอบและยิ้มให้เจ้าของร้านบางๆ  ก่อนจะเดินอ้อมไปหาแฟนเก่าเจ้าปัญหาที่นอนหมดสภาพด้วยฤทธิ์สุรา

“ ลิน ” เจพูดขึ้นเบาๆก่อนจะเขย่าตัวคนตรงหน้าเล็กน้อย

  “ ไอ้เจ มึงไม่ต้อง กูเอง ” อูพูดขึ้นก่อนจะเดินมากระชากแขนคนที่นอนหมดสติอยู่อย่างแรง

“ สัสอู มึงดึงมันแบบนั่นทำไมเล่า กูเอง ถอยไปก่อน ” เจค้านขึ้นก่อนจะดันเพื่อนของตนเองออก แล้วเข้าไปนั่งที่นั่งว่างด้านข้างของลินแทน

“ ลิน ” เจโน้มหน้าลงไปหาคนที่เขารักด้านหน้าก่อนจะขานเรียก ไม่วายจะเขย่าเจ้าตัวเบาๆจนคนที่หมดสภาพรู้สึกตัว

“ เพื่อนเวร มึงจะทำดีไรกับมันขนาดนั้น ” อูพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

“ เจ.. ” ลินที่เพิ่งลืมตาขึ้นถึงกับทำตัวไม่ถูกกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

“ เจ เจมึงมาหากูหรอเจ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะดึงตัวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆไปกอดไว้

  “ ลินปล่อยกู ” เจตอบก่อนจะพยายามดันตัวคนข้างหน้าออก

คิดถึงเหลือเกิน

คิดถึงอ้อมกอดนี้

  “ ร้องทำไม อย่าร้อง ” เจพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่เห็นน้ำตาของคนตรงหน้า ก่อนจะลูบหัวคนรักเบาๆเป็นการปลอบ

ไม่เคยชอบน้ำตาของลินสักครั้ง

ยิ่งเห็น ยิ่งเจ็บปวด

ทั้งๆที่เขาควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำ

“ ไอ้เหี้ยเจ เยอะไปละนะมึงอะ ” อูพูดขึ้นก่อนจะมาจับลินและเจแยกออกจากกัน

“ กู.. ลืมตัว ” เจตอบเพื่อนช้าๆ ก่อนจะฝืนยิ้มบางๆกลับไป

อูรับหน้าที่ช่วยพยุงลินมาขึ้นรถ โดยที่พวกเขาตกลงกันว่าจะเอารถลินกลับ ส่วนรถพวกเขาค่อยวนกลับมาเอาทีหลัง อูดันลินเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ส่วนเจที่กำลังจะปิดประตูและเดินไปนั่งที่เบาะด้านข้างคนขับกลับถูกมือหนาดึงรั้งเอาไว้

“ เจ.. อยู่กับกูนะ ” ลินพูดขึ้นเบาๆอย่างอ้อนวอน

“ ปล่อย ” เจตอบก่อนจะพยายามแกะมือของลินออก

“ ขอร้องเจ อยู่กับกูนะ ” ลินพูดขึ้นอีกครั้ง เจหันไปมองหน้าเพื่อนที่ยืนอยู่ฝั่งประตูคนขับอย่างขอคำตอบ อูส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างตัดรำคาญ ก่อนจะยกมือปัดๆไปว่ามึงจะทำอะไรก็ทำ

  “ เจ กูคิดถึงมึง ”

  “ กูเหมือนจะตายอยู่แล้วเจ กูอยู่ไม่ได้ ” ลินพูดขึ้นเบาๆก่อนซบเข้าที่ไหล่ของเจ

“ มึงอยู่ได้ เดี๋ยวมึงก็อยู่ได้ ” เจพูดขึ้นเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปตบขาของคนข้างๆเบาๆ

เดี๋ยวก็อยู่ได้

สักวันนั่นแหละ

ไม่ใช่แค่ลินหรอก ตัวเขาเองก็ด้วย

“ เจ ฟังกูก่อน ”

“ ไม่เอาแล้วลิน กูเหนื่อยแล้ว พอก่อนนะ ” 

“ เจกูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นก่อนจะหันไปคว้ามือของร่างเล็กด้านข้างไว้

“ ลินไม่เอา ” เจตอบกลับหลังจากที่คนรักด้านข้างพยายามซุกไซร้เข้าที่ซอกคอของเขา

“ เจ กูรักมึง รักมึงมากๆ ”

  “ พอๆลินมึงหยุด ” เจพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่อีกฝ่ายพยายามดึงรั้งเขาเข้าไปกอด ไปหอม

ลินที่เมาอย่างไม่ได้สติดึงรั้งเจเขาไปไว้ในอ้อมกอดก่อนจะกดจูบลงบนแก้มอย่างโหยหา มือก็พลันล้วงเข้าที่ชายเสื้อด้านหลังของร่างเล็ก แล้วไล่กดจูบใบหน้าที่เขารักตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา จมูกรั้น แก้มอวบ ริมฝีปาก และจบที่ปลายคาง ก่อนจะเลื่อนลงมากดจูบลงที่ซอกคอขาวอย่างห้ามไม่ได้

  “ อื่อ.. ลินไม่เอา ” เจที่เริ่มตั้งสติได้รีบดันตัวคนที่กอดรัดเขาไว้ออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ เดี๋ยวไอ้อูมันกระทืบมึงนะทำกับกูแบบนี้อะ ” เจกระซิบเข้าที่ข้างหูลินเบาๆอย่างกลัวว่าคนที่ขับรถอยู่ด้านหน้าจะได้ยิน

“ ไม่กลัว ” ลินตอบกลับ

“ แต่กูกลัว ” เจพูดขึ้น

“ กลัวทำไม กูไม่ยอมให้.. ”

  “ กูกลัวใจตัวเองลิน อย่าทำกับกูแบบนี้ตอนมึงเมา ”

“ มึงทำแบบนี้กับกูมากไปแล้วนะ ” เจท้วงขึ้นอีกครั้งก่อนจะเม้มริมฝีปากไว้เน้นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

“ ขอโทษ ไม่ให้ร้องแล้ว ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายที่ต้องกลั้นน้ำตา ก่อนจะดึงร่างเล็กมากอดไว้หลวมๆอีกครั้งแล้วลูบหัวของเจไว้อย่างเคยชิน

ลินไม่เคยเปลี่ยนเลย

ส่วนเจก็ไม่เคยเปลี่ยนเหมือนกัน

ความรักของพวกเขาไม่เคยเปลี่ยนเลย

สิ่งที่เปลี่ยนมีแค่มันไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

“ มึงทำแบบนี้กับกูอีกแล้ว ” เจพูดขึ้นเบาๆในอ้อมกอด

“ อยากทำมานานแล้ว ”

“ ไม่อยากให้ไปไหนแล้ว ” ลินพูดขึ้นเบาๆก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากของร่างเล็กตรงหน้า

เจหลับตาซึมซับความอ่อนโยนภายใต้ความเจ็บปวดไว้อีกครั้ง

เมื่อไหร่เขาถึงจะกล้าปฏิเสธความอ่อนโยนนี้เสียที

ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง

“ กูไม่เคย.. ไม่เคยอยากไปเลยลิน ฮึก ” เจพูดขึ้นเบาๆ

“ แต่มึงทำให้กูอยู่ตรงนี้ไม่ได้ มึงเป็นคนทำอะลิน มึงทำแบบนี้กับกูทำไมวะ ” เจปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะทุบเข้าที่ไหล่ของคนตรงหน้าแรงๆ

มึงทำมันพังทุกอย่าง

แล้วมึงจะให้กูกลับไปได้ยังไง

กูทำไม่ได้

  “ ขอโทษเจ กูขอโทษ ” ลินตอบกลับอีกครั้ง ก่อนที่หยดน้ำตาของลินจะไหลลงมาที่ปกคอเสื้อของเจอีกครั้ง เจเลื่อนมือไปปาดน้ำตาให้คนตรงหน้าออกอย่างเคยชิน

“ กูบอกมึงว่าห้ามร้องไง จะร้องก็ไม่ต้องมาร้องต่อหน้ากู สัส ” เจพูดขึ้นก่อนจะผลักหัวคนที่กอดรัดเขาไว้เบาๆ

คิดถึง

คิดถึงตอนได้อยู่ด้วยกัน

.

.

.

  “ มึงทิ้งแม่งไว้ตรงนี้แหละเจ กลับได้แล้ว ” อูพูดขึ้นหลังจากที่พาลินขึ้นมาส่งถึงห้อง

“ แปปนึงมึง ให้มันนอนแบบนี้ไม่ได้ ” เจพูดขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาที่ยังตกค้างอยู่รอบดวงตาออกลวกๆ

“ มึงไม่ต้องไปห่วงมันมากได้มั้ย ห่วงตัวมึงเหอะ เนี่ยมึงร้องไห้ให้มันอีกแล้วอะ ” อูตอบก่อนจะดึงตัวเพื่อนเข้ามากอดปลอบไว้หลวมๆ เจที่ได้รับอ้อมกอดจากเพื่อนถึงกับร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

“ อู.. ฮึกกูขอโทษกูทำไม่ได้ กูพยายามแล้วมึง ” เจพูดขึ้นเสียงสั่นภายในอ้อมกอดของเพื่อน อูที่เห็นเพื่อนร้องไห้ถึงกับไปไม่เป็น ทำได้เพียงลูบหัวปลอบเพื่อนเบาๆแค่นั้น

“ เออกูไม่ได้โกรธมึง กูห่วงมึงเนี่ย ” 

“ ขอโทษ กูทำมึงลำบากใจอีกแล้ว ”

“ แต่กูพยายามแล้ว กูทำไม่ได้อะอู ฮือ ” เจตอบกลับอีกครั้ง

“ เออๆ รู้แล้วว่ายาก ไม่ต้องมาร้องไห้เพราะกูไปด้วย ” อูตอบกลับก่อนจะผลักหัวเพื่อนตัวดีเบาๆอย่างเคยชิน

ห่วงน่ะห่วงอยู่หรอก

แต่แพ้น้ำตาเพื่อนตรงหน้ามากกว่า

จากคนที่ไม่เคยเผยน้ำตาออกมาให้เห็น

ตอนนี้เสียน้ำตาออกมาไม่รู้เท่าไหร่

“ แปปเดียวนะ กูจะรอตรงนี้ ” อูพูดขึ้น

  “ อือๆ แปปเดียว ”

  “ ถ้ามันทำอะไรมึงตะโกนเรียกกูเลยนะ ”

  “ มันจะทำอะไรกูได้ ”

  “ มันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ ” เจพูดย้ำขึ้นเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆให้กับเพื่อน

ทำไมคนที่ต้องมารับรู้ทุกอย่าง

ต้องเป็นเขาตลอดเลยนะ

  “ นอนดีๆ ” เจพูดขึ้นหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนเมาอย่างทะลักทุเลเสร็จ

“ เจ ขอโทษ ”

“ ตั้งโปรแกรมอัตโนมัติไว้หรอไง พูดอยู่ได้ ไม่อยากฟังแล้ว ” เจตอบปัดๆก่อนจะหันหลังเพื่อจะนำเสื้อผ้าที่เพิ่งเปลี่ยนเมื่อกี้ไปใส่ตะกร้าซัก แต่ลินกลับดึงมือเขาเอาไว้

“ ไปไหน ”

“ ไปทำแบบที่เคยทำ ”

  “ ที่ต่อจากนี้จะไม่ได้ทำ ” เจตอบกลับอย่างฝืนยิ้ม

“ อย่าไป ” ลินพูดขึ้นก่อนจะออกแรงดึงรั้งตัวเจเอาไว้ให้นั่งลงที่ขอบเตียง

“ เป็นใครมาสั่งกู ”

“ เจ ”

“ กูขอโทษ ”

“ กูรักมึงมากเลยนะ ” ลินพูดขึ้นก่อนจะชันตัวขึ้นมากอดคนตรงหน้าเอาไว้อย่างกลัวว่าเจจะหายไป

“ กูก็รักมึงนะลิน ” เจกอดเขากลับหลวมๆก่อนจะลูบหัวคนตรงหน้าไว้

เหมือนภาพย้อนกลับมาในวันนั้น

วันที่ยากที่สุดสำหรับเจ

ไม่อยากให้มันกลับมาเป็นแบบนั้นอีกแล้ว

  “ แต่กูเหนื่อยแล้วจริงๆ ”

“ ขอโทษนะ ” เจหลับตาลงซุกเข้าที่ไหล่ของคนตรงหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้ง

รักมาก

แต่เหนื่อยมากเหมือนกัน

“ ขอโอกาสให้กูได้มั้ย กู.. ” ลินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะจับมือของคนตรงหน้าเอาไว้

“ ไม่เอาแล้ว ”

“ เจ ” 

“ ไม่เอาแล้วลิน กูเหนื่อยจะฟังมึงแล้ว ”

“ กูจะบ้าอยู่แล้วไอ้เหี้ย ” เจท้วงขึ้นก่อนจะทุบเข้าที่ไหล่ของร่างสูง

  “ ทำไมมึงดื้อ ทำไมไม่ฟังกู ”

  “ แล้วตอนกูขอให้มึงพูด ทำไมมึงไม่พูด ”

“ ตอนกูขอความรักจากมึงทำไมมึงไม่ให้กูล่ะลิน ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ ”

“ กูขอให้มึงหยุด มึง.. ฮึกมึงก็ไม่หยุด ”

“ กูขอปกป้องความรู้สึกกูเองบ้างกูผิดหรอวะ ” เจร้องไห้สะอื้นอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

ลินดึงเจเข้ามากอดไว้อีกครั้ง

และลูบผมเขาเพื่อปลอบเหมือนเคย

เหมือนภาพซ้ำๆเล่นวนซ้ำๆเรื่อยๆ

“ อย่าร้อง ” ประโยคเดิมของลินถูกกลับนำมาใช้อีกครั้ง เพียงแต่เปลี่ยนวันและเวลาก็เท่านั้น

น้ำตาของเจไม่ใช่สิ่งที่ลินชอบเลยสักครั้ง

ถ้าเลือกได้ไม่อยากให้เจต้องเสียน้ำตาเลยสักนิด

“ กอดกูหน่อยได้มั้ย ” ลินพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่ร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาไม่ได้กอดเขากลับ

“ นะเจ ” ลินพูดขึ้นเบาๆก่อนจะลูบหัวร่างบางเบาๆ

เจเลื่อนมือมาสวมกอดเขาเอาไว้หลวมๆอีกครั้ง

มันอุ่น อุ่นเหมือนเคย

ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป ถ้าสามารถหยุดเวลาไว้ได้ เขาก็จะทำ

  “ มึงต้องดูแลตัวเองนะลิน ” เจคลายอ้อมกอดออกก่อนจะดันตัวลินให้ลงไปนอนดีๆ ส่วนเขาก็นั่งอยู่ข้างๆ

“ อย่าร้องไห้.. อย่าต้องเหนื่อยเลยนะ ” เจพูดขึ้นอย่างฝืนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะส่งมือไปลูบผมคนที่จ้องเขาไม่วางตาอย่างอ่อนโยน

สายตาที่เขารัก และโหยหามาตลอด

จะมีอีกสักกี่ครั้งที่จะมีโอกาสได้มองเขาไว้แบบนี้

“ กูไม่ชอบเวลาที่มึงร้องไห้เลย มึงทำกูแย่กว่าเดิมอีก ”

  “ ใช้ชีวิตแบบที่ไม่มีกูให้มีความสุขน่ะดีแล้ว ” 

  “ ไม่ดี มันไม่เคยดี ” ลินพูดขัดขึ้น

  “ เจ ตั้งแต่กูไม่มีมึง มึงรู้มั้ยว่ามันแย่ขนาดไหน ”

  “ กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว กูอยากดึงมึงไว้กับกู กูรักมึง มึงไม่รักกูแล้วหรอ ” ลินเลื่อนมือไปทาบใบหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างเตียง เจเลื่อนมือมาทาบทับมือของเขาไว้

  “ รักสิลิน ”

“ กูรักมึงมากจนไม่อยากให้มึงต้องรู้สึกแย่เลย ”

“ มึงไม่ได้รักกูหรอก.. มึงแค่ยังไม่ชินกับการที่ไม่มีกูอยู่ตรงนั้น ”

  “ เดี๋ยวมึงก็ชินนะ ” เจตอบกลับเบาๆก่อนจะบีบมือร่างสูงที่ทาบใบหน้าของเขาไว้เบาๆ

  “ กูบอกว่ากูรักมึงไง ”

  “ มึงเชื่อใจกูไม่ได้หรอเจ ”

  “ กูเชื่อมึงมาเยอะแล้วนะลิน เยอะจริงๆ ” เจตอบก่อนจะฝืนยิ้มออกไป

เชื่อมาเยอะจริงๆ

และสิ่งที่ได้กลับมาคือการหลอกลวงทุกครั้ง

  “ กูขอมึงอย่างเดียวมึงเชื่อว่ากูรักมึงได้มั้ย ” 

“ กูทำไม่ได้ ”

“ เจ.. ”    

ไม่ทันสิ้นประโยคของลิน เจโน้มตัวลงไปกดจูบริมฝีปากหนานั้นเพื่อปิดเสียงการพูดประโยคต่อไปของคนตรงหน้า ริมฝีปากอวบอิ่มดูดเม้มริมฝีปากหนาช้าๆอย่างโหยหา ก่อนที่ลินจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาบรรจงจูบอีกครั้ง ลินพลิกตัวเจที่นั่งอยู่ให้นอนลงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเล็กเอาไว้ แต่ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังไม่ปล่อยออกจากกัน ลินกัดลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ ร่างเล็กใต้ร่างทำได้เพียงครางอือในลำคออย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่ลินจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ

“ เหนื่อยมากมั้ย ” ลินถามขึ้นก่อนจะลูบผมคนที่อยู่ใต้ร่างอย่างอ่อนโยน เจพยักหน้าทั้งน้ำตาเป็นคำตอบ ลินก้มลงไปกดจูบที่เปลือกตานั้นอีกครั้ง

“ ขอโทษ ”

“ เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นเลิกยุ่งกับกูได้มั้ย ” เจถามขึ้นเบาๆ

“ กูทำไม่ได้ ”

  “ มึงอย่าใจร้ายกับกูนักดิ ” เจพูดขึ้น

  “ กูไม่เคยทำใจได้สักวันลิน กูนั่งพิมพ์ข้อความหามึงทุกวันเหมือนคนบ้า ”

  “ กูต้องคอยวิ่งหนีมึงทุกครั้งที่เจอเพราะกูทนเห็นมึงไม่ได้ กูมองเห็นแต่ภาพที่กูเคยอยู่ตรงนั้น ฮึก ตรงนั้นข้างๆมึง ” เจร้องไห้สะอื้นอีกครั้ง

“ พอแล้วเจ ไม่ร้องแล้ว ” ลินดึงตัวเจขึ้นมานั่งก่อนจะนำมือไปปาดน้ำตาบนใบหน้าหวานออกช้าๆ

  “ กูเหนื่อยอะลิน มึงเข้าใจกูบ้างได้มั้ย ”

  “ มึงทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่กูจะเดินต่อไปได้ กูหยุดเดินจนขากูชาไปหมดแล้ว ”

“ แล้วมึงไม่อยากให้คนที่เดินไปพร้อมๆมึงเป็นกูหรอเจ กูขอโอกาสนั้นได้มั้ย ” ลินเลื่อนมือไปกุมมือเล็กเอาไว้ เจส่ายหน้าทั้งน้ำตาเป็นคำตอบอีกครั้ง

“ ที่ตรงนี้มันเป็นของมึง มันเป็นของมึงมาตลอด ”

“ แต่ตอนนี้กูให้มึงมาอยู่ตรงนี้ไม่ได้ลิน มันไม่ได้ ”

  “ ถ้าที่ตรงนั้นเป็นของกู มันต้องได้สิวะเจ ”

  “ อย่าพยายามเลยลิน มึงพักเถอะนะ กูอยากพักแล้วเหมือนกัน ” เจตอบกลับก่อนจะชันตัวลุกขึ้นแล้วดันตัวลินให้นอนลงอีกครั้ง ลินหลับตายอมรับคำพูดก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ

มีสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้

คือยอมรับ

  “ งั้นคืนนี้มึงอยู่กับกูได้มั้ย ” ลินดึงมือเจมาจับเอาไว้อีกครั้ง เจส่ายหัวช้าๆเป็นคำตอบ

หมดแรงจะพูดแล้ว

เจ็บปวดเหลือเกิน

  “ มึงนอนซะนะ เมามากแล้ว ” เจพูดขึ้นก่อนจะนำมือไปลูบหัวคนที่นอนอยู่เบาๆ

  “ เจ ” ลินเรียกชื่อเขาอีกครั้งก่อนจะดึงรั้งมือของเจเอาไว้

“ ขอร้อง ”

“ ไม่ไปได้มั้ย ” เจส่ายหน้าทั้งน้ำตาเป็นคำตอบอีกครั้งก่อนจะพยายามแกะมือของคนตรงหน้าออก ก่อนที่ร่างเล็กจะเซไปด้านหลังเล็กน้อยอย่างเสียการส่งตัว

“ กูเหนื่อยว่ะลิน พอ.. พอสักที ” เจทรุดตัวลงร้องไห้ข้างเตียง ก่อนที่อูจะรีบเดินเข้ามาคว้าตัวเจเอาไว้

  “ พอแล้วเจ กลับได้แล้ว ” อูพูดขึ้นก่อนจะพยายามพยุงร่างเพื่อนรักของตนที่ทรุดลงไปร้องไห้อย่างหมดแรงให้ลุกขึ้น

“ เจ มึง ” ลินที่เห็นเจในสภาพแบบนั้นถึงกับพยายามจะชันตัวเองขึ้นมาจากเตียง

  “ อย่ายุ่งกับเพื่อนกู ” อูพูดขึ้นก่อนจะชี้หน้าลินอย่างทนไม่ได้

  “ ขอสักทีเถอะว่ะ ” อูปล่อยเจออกก่อนจะสาวเท้าเข้าไปชกหน้าลินอย่างเต็มหมัด

  “ อู.. มึงฮึก อย่าทำมัน ” เจรีบท้วงขึ้นหลังจากที่เห็นอูเข้าไปซัดที่หน้าลินอย่างเหลืออด

“ แค่นี้มันไม่ตายหรอกเจ ”

“ มันเจ็บแค่กาย พรุ่งนี้มันก็หาย ลองมองย้อนมาดูที่ตัวมึง ”

  “ กลับไปกับกูนะ ไอ้วี่ไอ้วาฬมันรอมึงอยู่ ไม่ต้องร้องแล้ว มานี่ ” สิ้นประโยคนั้น อูดึงเจเข้ามากอดเอาไว้ก่อนจะพยุงตัวเพื่อนของตนออกจากห้องไป

เจหันมองกลับไปที่ประตูห้องบานเดิมที่คุ้นเคยเป็นครั้งสุดท้าย

กูขอโทษนะลิน

กูทำสิ่งที่มึงขอไม่ได้จริงๆ

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

ฮรือๆ มาดึกมากๆ ขอโทษนะค้า ฝันดีง้าบ

ขอรีคำพูดน้องเจให้รีดเดอร์ทุกคน

การปกป้องความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่สิ่งที่ผิดนะคะทุกคน ซารังเฮ