#แค้นรักหลินฮุน EP.36 : Hold me tight.

#แค้นรักหลินฮุน : Hold me tight.

- สเปนี้เป็นช่วงตอนที่เจออกไปตามหาลินนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมากๆค่ะ

เจลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วหลังจากที่ทักไปหาเพื่อนรักอย่างอูทิ้งไว้เสร็จสรรพ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วคว้ากุญแจรถคู่ใจออกมาด้วย ร่างเล็กสาวเท้าเร็วอย่างลุกลี้ลุกลนเดินไปที่ลานจอดรถ

“ ไอ้เหี้ยลินทำไมมึงไม่รับสายกูวะ ” เจพูดขึ้นหลังจากที่กดโทรออกไปเป็นมิสคอลครั้งที่ร้อยได้ แล้วเหยียบเร่งคันเร่งออกไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับใครไม่รู้ที่ได้ส่งโลเคชั่นมานัดแนะเขาไว้

ตอนนี้ไม่ขออะไรเลย

ขอแค่ลินปลอดภัย

แค่ลินปลอดภัยจริงๆ

.

.

.

เจจอดรถเมื่อถึงสถานที่นัดหมาย ก่อนจะมองไปรอบๆ นี่มันตึกร้างชัดๆ ไอ้โรคจิตนั่นมันพาลินมาทำอะไรที่นี่ เจหยิบโทรศัพท์ออกมาดูแจ้งเตือนอีกครั้ง ก่อนที่จะพบกับข้อความใหม่

เดินขึ้นมานะครับน้องเจ

เจเงยหน้าขึ้นไปมองตึกร้างด้านหน้าหลังจากที่อ่านข้อความนั้นเสร็จ ไม่รอช้า เขารีบวิ่งเข้าไปโดยไม่นึกกลัว

คนอย่างเจจะกลัวอะไร

กลัวแค่คนของเขาจะไม่ปลอดภัยก็เท่านั้น

เจหยุดชะงักเมื่อเดินมาถึงดาดฟ้าชั้นสูงสุดของตึกร้าง ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ก็ไม่พบกับคนรักที่เขากำลังตามหา

นี่มันเล่นตลกอะไรกันแน่

“ ไง น้องเจของพี่ ” เจหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ พี่ที ” 

“ นึกว่าที่รักของพี่จะจำพี่ไม่ได้ซะแล้ว ” ทีพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาลูบไล้ใบหน้าหวานช้าๆ

“ อย่ามาแตะตัวกูนะ ” เจรีบปัดมือของทีออกอย่างรวดเร็ว

รังเกียจ

“ ทำมาเป็นหวงตัวหรอครับน้อง เดี๋ยวน้องก็เป็นของพี่แล้ว ”

“ มึงเอาลินไปไว้ที่ไหน ” เจถอยหนีลงสองถึงสามก้าว แล้วรีบแทรกถามขึ้น

“ เป็นห่วงด้วยหรอ ว้า ไหนว่าเลิกกันแล้วไง ” ทีพูดก่อนจะนำแขนทั้งสองข้างมากอดอกของตนไว้แล้วยิ้มเยาะ

“ ลินอยู่ไหน! ”

“ จุ๊ๆ ไม่เสียงดังสิครับเด็กดี ” ทีนำนิ้วชี้ขึ้นมาทาบปากของตนอย่างยียวน

“ มึงต้องการอะไรกันแน่ไอ้เหี้ย ”

“ ต้องการน้องไง ”

“ อยากได้มานานแล้ว ” ทียิ้มมุมปากก่อนจะรีบเข้าไปกอดรัดเจเอาไว้แน่นแล้วกดจูบลงบนแก้มอย่างบ้าคลั่ง

“ ปล่อยกูนะ! ไอ้เหี้ยที! ” เจดิ้นหนีอย่างสุดแรงก่อนจะศอกเข้าที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงแล้วถอยหนี

“ ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก ”

“ มึงนี่เหมือนน้องไอ้ลินเลยนะ ”

“ พยศไม่ต่างกัน ” ทียกนิ้วโป้งขึ้นมาปาดเลือดที่ซึมออกจากปากเล็กน้อย หลังจากคนตรงหน้าได้สร้างรอยแผลไว้ให้เขา

“ อะไร ” เจกอดตัวเองอย่างหวาดกลัวแล้วค่อยๆเดินถอยหลังหนี เพราะท่าทีของคนตรงหน้ามันน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะรับไหว

“ ต่างที่ซอลมันโง่ไปหน่อย เชื่อกูไปซะทุกอย่าง ”

“ น้องซอลครับ เจนั่นแหละที่เขามายุ่งกับพี่ พี่ไม่เคย ”

“ คนที่ทำให้พี่ไม่รักน้องซอลคือเจนะครับ ” ทีพูดขึ้น เจหยุดชะงักก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ พูดเหี้ยอะไรของมึง กูเข้าไปยุ่งกับมึงตอนไหน! ”

“ นั่นสิ ตอนไหนนะ มีบ้างรึเปล่าหว่า ” 

“ มึงทำแบบนี้ทำไมวะ ทำไมมึงเหี้ยได้ขนาดนี้ ”

“ กูอยากได้มึงไง และกูต้องได้ ” ทีพูดขึ้น

  “ หึ! ถ้าไอ้ลินพี่ชายเด็กซอลมันไม่เข้ามายุ่ง ป่านนี้กูได้มึงไปนานแล้ว ” 

“ ถึงไม่มีใครเข้ามากูก็ไม่เอามึง ” เจพูดขึ้นก่อนจะชี้หน้าคนตรงหน้า

“ กูล่ะชอบนัก อะไรที่มันได้มายากๆ ”

“ กว่าซอลมันจะรักจะหลงกูได้ขนาดนั้น เสียเวลากับมันไปตั้งนาน ได้เงินกลับมาแค่นิดๆหน่อยๆเอง ”  

  “ ส่วนน้องเจก็รักมากงั้นสิไอ้เหี้ยนั่นน่ะ ”

  “ มันก็คงจะรักมึงมากเหมือนกันนะ แสดงว่ากูคิดไม่ผิด ” 

“ มึงมันบ้า โรคจิต ” เจถอยหนีอีกครั้งเมื่อทีเริ่มสาวเท้าเดินเข้ามาหาเขา

เจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากที่มีเสียงเรียกเข้าขึ้น เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นลิน เจ้าตัวเลยจะรีบกดรับ แต่ทว่า

“ เอาโทรศัพท์กูคืนมา! ” เจแผดเสียงขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายกระชากโทรศัพท์ไปจากมือเขา

  “ อยู่กับผัวคนนี้ก็อย่าคุยกับผัวคนนู้นสิครับ ”

“ หวงนะ ”

“ หวงเหี้ยอะไรกูไม่เคยเป็นอะไรกับมึง! ”

“ เดี๋ยวก็เป็น.. แต่รอไอ้ผัวเก่ามึงมาดูด้วย ” ทียกยิ้มก่อนจะกระชากแขนร่างเล็กไว้อย่างแรง และบีบจนมันเกิดรอยแดง

“ ระหว่างน้องมันกับมึง กูอยากจะรู้ว่ามันจะเลือกใคร มานี่! ” ทีพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะออกแรงกระชากแขนของเจให้เดินตาม โดยที่เจพยายามดิ้นขืนตลอดเวลาก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาช้าๆ

“ มึงอย่าหวังว่ามันจะมาเลย มันไม่มาช่วยกูหรอก ปล่อยกู! ”

ระหว่างน้องมันกับมึง อยากรู้ว่าจะเลือกใคร

ไม่ต้องถามเลย

ลินเลือกซอลอยู่แล้ว

เจไม่เคยอยู่ในตัวเลือกของลินอยู่แล้ว

  “ ทำเป็นอ่อนแอ ทำเป็นร้องไห้ ” ทีพูดขึ้นหลังจากที่นำเชือกมาผูกร่างเล็กไว้กับเสาไม้

  “ พวกมึงคิดว่าน้ำตาจะช่วยให้กูใจอ่อนหรอ โธ่ ” ทีพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะนำมือไปปาดน้ำตาของเจออกช้าๆ เจหันหน้าหนี

“ ไม่ต้องร้องนะคนดี เมื่อไหร่ที่ไอ้พี่ชายตัวดีของเด็กนั่นมันเลิกเล่นงานกูเมื่อไหร่ กูจะจัดให้มึงอย่าสาสมเลย ” 

“ อะไรของมึง! ” เจพูดขึ้น

“ โดนเขาหลอกอย่างเดียวไม่ว่า เขาไม่บอกอะไรอีกด้วยหรอเนี่ย ”

เจนิ่งอึ้ง ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปอีกทาง

“ ปล่อยกู ”

“ กูไม่ปล่อยจนกว่าผัวเก่ามึงมันจะเลิกมาเสือกเรื่องของกู ”

“ ลินมันทำอะไรให้มึง มีแต่มึงไปทำกับน้องมัน ไอ้เหี้ย! ”

  “ อะๆ เข้าข้าง ปกป้องกันใหญ่ ”

  “ ไม่รู้ตัวหรอน้องเจ ว่าที่มันทำกับมึงต่างๆนาๆเป็นเพราะมันคิดว่ามึงทำน้องมันทั้งนั้น ”

“ น่าสงสารเลยคนดีของพี่ ” ทีพูดขึ้นก่อนจะนำมือไปลูบผมของเจ

“ สงสารตัวมึงเองเถอะไอ้เหี้ย! ”

  “ นี่ๆ น้องซอลมันเป็นบ้านี่รู้รึเปล่า ” ทีพูดขึ้นหลังจากที่ลูบไล้ตามใบหน้าของใบหน้าหวาน

“ พูดเหี้ยอะไร ” 

“ น้องผัวเป็นบ้าก็ไม่รู้ซะด้วย น้องมันเป็นบ้ามันเลยเข้าหามึง ไม่รู้ตัวหรอไง ” 

“ ซอลไม่ได้เป็นบ้า ลินไม่เคยบอกกู ”

“ ใครเขาจะมาบอกว่าน้องตัวเองเป็นบ้าวะน้องเจ ตลก ” ทีพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะชอบใจ

  “ แล้วๆๆ แล้วน้องเป็นบ้าเพราะใครงั้นหรอ ”

  “ เพราะกูเองงงงง ” ทีปรบมือเสียงดังลั่นอย่างภาคภูมิใจ

“ มึงทำอะไรซอล ”

“ บอกก็รู้สิคนดี ”

“ อยากลองมั้ย จะได้เป็นบ้าไปอีกคน ” ทียิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

  “ มึงสิบ้า! ” เจดิ้นหนีหลังจากที่อีกฝ่ายพยายามมากอดรัดเขาเอาไว้ แต่เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้เพราะมือที่ถูกมัดไว้กับเชือก

“ อย่าด่าผัวตัวเอง ” ทีพูดขึ้นอีกครั้ง

สิ้นประโยค ทีชกเข้าที่หน้าท้องของเจอย่างแรง ก่อนจะเริ่มซุกไซร้กับลำคอขาวที่เริ่มอ่อนแรงลงจากความจุกและเจ็บปวด เจร้องไห้อย่างหวาดกลัวและหาทางคิดหนี ทีล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อขาวบางของเจก่อนจะบีบเค้นเอวคอดอย่างหื่นกระหาย เจพยายามขืนตัวหนีแต่ทำอะไรไม่ได้ ทีละจากลำคอขาวเลื่อนขึ้นมาประกบจูบร่างเล็กที่ปิดปากไว้แน่นสนิทแล้วเลื่อนไปขบงับที่ใบหูขาวของเจ

ลิน

ช่วยกูด้วย

“ อย่าทำอะไรกูเลยนะ.. ขะขอร้อง ” เจพูดขึ้นเสียงสั่นในขณะที่อีกฝ่ายพยายามจะรุกล้ำมากขึ้น

“ อย่าดื้อกับพี่นะคะ.. อัก! ” ไม่ทันสิ้นประโยค ทีถูกแรงกระแทกจนล้มลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ เจ กูขอโทษ มึงไม่ต้องร้องนะกูอยู่นี่ ” ลินรีบพูดขึ้นหลังจากที่เข้าสวมกอดร่างเล็กที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวไว้แน่น

“ เจ็บมั้ย มันทำอะไรมึง บอกกู ” ลินพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะมองสำรวจคนรักตรงหน้าแล้วรีบแก้เชือกที่เจถูกผูกเอาไว้ออก

เจเข้าโผกอดลินอย่างห้ามไม่ได้

“ กูทำให้มึงเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษเจ กูขอโทษ ” ลินลูบหัวร่างเล็กไว้อย่างปลอบโยน

อบอุ่น

อบอุ่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“ รักกันดีจริงนะพวกมึง ” ลินผละตัวออกจากเจก่อนจะดันตัวเจไปไว้ด้านหลังของเขา

“ ไอ้เหี้ยที มึงทำกับน้องกูคนเดียวไม่พอหรอไง! ” ลินชี้เข้าที่หน้าของทีอย่างโมโห

“ ไม่อยากให้กูยุ่งมึงก็เลิกเสือกเรื่องของกูสิวะ ” ทียิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

  “ เจ หนีไป ” ลินหันไปกระซิบบอกคนที่อยู่ด้านหลัง เจส่ายหน้าเป็นคำตอบ

  “ กูบอกให้ไปไง ”

  “ กูทิ้งมึงอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้ ” เจตอบกลับก่อนจะเลื่อนมือไปจับมือหนาเอาไว้ข้างหนึ่ง

“ ถ้ามึงอยู่ที่นี่มึงจะไม่ปลอดภัย กลับไป ”

“ ถ้ามึงอยู่ที่ไหนกูจะอยู่ด้วย ”

“ กูไม่ไปแล้วลิน กูจะอยู่กับมึง อย่าไล่กู ” เจกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ถ้าวันนี้มีใครคนนึงต้องตาย

แน่นอนว่าอีกฝ่ายคงจะต้องขอตายแทนกันไป

“ อย่าร้อง เราต้องได้อยู่ด้วยกันดิ ” ลินพูดขึ้นก่อนจะบีบมือร่างเล็กไว้แน่น

“ เจรจากันเสร็จหรือยังครับน้อง ยืนจนเมื่อยแล้ว ”

“ มึงต้องการอะไร ”

“ ยกเลิกคดีนี้ซะ ” ทีพูดขึ้น

“ ไม่มีทาง ”

“ งั้นหรอ ” ทีพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะส่งมือไปหยิบของจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง

“ ใครก่อนดีครับ เลือกเลย ”

“ ไอ้เหี้ยที มึง ” ลินรีบเขยิบตัวมาบังตัวเจไว้หลังจากที่อีกฝ่ายยกปืนคืนมาควงเอาไว้อย่างยียวน

“ กูจะบอกให้นะ คนอย่างมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก ” ทีพูดขึ้น

“ ขนาดน้องมึงยังมาขอร้องอ้อนวอนอยากได้ความรักจากกูอยู่เลย มึงจะทำอะไรกูได้ ”

“ ระวังน้องมึงฆ่าตัวตายเพราะกูนะ สงสาร ”  

  “ มึงมันเหี้ยเกินคน! ” ลินตะคอกขึ้นเสียงดัง แต่กลับได้เสียงหัวเราะชอบใจจากอีกฝ่ายกลับมาแทน

“ ก็น้องมึงมันน่ารำคาญ ”

“ จะอะไรกับกูนักหนา ” ทียกมือขึ้นมากอดอกเอาไว้

“ กูสงสารจันที่ไปรักคนเหี้ยๆแบบมึง ”

“ มึงเสียคนที่รักมึงจริงๆไปแล้วไอ้เหี้ยที ”

“ โนวๆ ไม่ต้องมาสงสารกู คนรักกูเยอะแยะไป ”

“ ปล่อยเจไป แล้วเรื่องของกูกับมึงค่อยคุยกัน ” ลินพูดขึ้น

“ ปล่อยมันไปให้โง่ล่ะสิ ”  ทีตอบกลับ

“ กูไม่อยากจะเสียเวลากับพวกมึงแล้วล่ะ มันเหนื่อย ”

สิ้นประโยคนั้น ทีนำปืนที่ควงเล่นเอาไว้หันปากกระบอกปืนไปเล็งไว้ที่คนตัวเล็ก แต่ร่างสูงรู้ทันจึงรีบหันหลังกลับบังร่างที่เขารักเอาไว้

ปัง

เสียงปืนดังก้องกังวานขึ้น

“ มึงเจ็บตรงไหนรึเปล่า ” ลินก้มลงถามเจก่อนจะจับตัวร่างเล็กมองเพื่อสำรวจ

“ ลิน.. เลือด ” เจตอบกลับหลังจากที่เห็นเลือดพรั่งพรูออกมาจากบริเวณแขนซ้ายของลิน

“ หนีไปเจ ” ลินพูดก่อนจะออกแรงดันร่างเล็กตรงหน้า

“ เจ็บมั้ย มึงเจ็บมากมั้ย ” เจพูดขึ้นเสียงสั่นก่อนจะนำมือไปจับบาดแผลที่แขนข้างซ้ายของลินเบาๆ ลินหลับตาลงเล็กน้อย

“ กูบอกให้มึงไปไง ”

“ เจกูรักมึง มึงจะมาเจ็บตัวเพราะกูไม่ได้ รีบหนีไป ”

“ ไม่เอา ไม่ไป ลินมึงอย่าพูดแบบนี้ดิวะ ” เจปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาก่อนจะดึงร่างของลินเข้ามากอดไว้

“ กอดกันให้พอ เดี๋ยวก็ตายกันทั้งคู่อยู่ดี ”

“ ทำไมมึงถึงเหี้ยได้ขนาดนี้วะไอ้เหี้ยที ” เจพูดขึ้นหลังจากที่ผละกอดออกจากลินแล้วนำตัวเองมากันร่างสูงที่บาดเจ็บเอาไว้

“ มึงอยากได้ตัวกูใช่มั้ย ได้ กูยอมมึงแล้ว แต่มึงต้องปล่อยลินไป ”

“ ไอ้เหี้ยเจพูดไรของมึง ”

“ ปกป้องกันดีจริงๆ แต่ดีพี่ชอบ งั้นน้องเจคนดีเดินมาหาพี่ทีนะครับ ” เจเม้มปากเข้าหากันแน่ก่อนจะปล่อยมือที่กุมมืออีกฝ่ายไว้ออก

“ อย่าปล่อย ” ลินพูดขึ้นก่อนจะคว้ามือเจมาจับไว้อีกครั้ง

“ ชีวิตมึงมีค่ากว่ากูเยอะลิน ” เจพูดขึ้นแล้วพยายามแกะมือหนาออก

“ อย่าทำกับกูแบบนี้เจ ขอร้อง มึงอย่าทำอะไรเพื่อกู ” น้ำตาของลินไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ขนาดอยู่ในช่วงความเป็นความตาย

เจยังยอมเสียสละเพื่อเขาได้

สิ่งที่เขาทำลงไปมันไม่ใช่สิ่งที่เจควรได้เลย

“ กูไม่ได้ไปไหน กูอยู่ข้างๆมึง ตรงนี้ ” เจพูดขึ้นทั้งน้ำตาก่อนจะเลื่อนมือไปทาบอกด้านซ้ายของลินไว้

“ มึงจับมือกูมาแน่นพอแล้ว ถึงเวลาปล่อยแล้วนะ ”

“ กูขอโทษเรื่องน้องมึง ขอโทษที่ไม่ฟังมึง ”

“ เจ มึงคิดจะทำอะไร ”

“ กลับไปหาน้องมึงนะ น้องมึงรออยู่ ”

“ กูรักมึงนะลิน ” เจพูดขึ้นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะออกแรงผลักร่างหนาที่อ่อนแรงมากขึ้นให้ล้มลง แล้วรีบสาวเท้าเดินไปหาอีกฝ่ายตรงหน้า

  “ เด็กดีจริงๆ ” ทีพูดขึ้นก่อนจะนำมือไปทาบแก้มใสที่เต็มไปด้วยน้ำตาเอาไว้

“ ปล่อยมันไป ” เจพูดขึ้นเบาๆ

“ กูปล่อยมันไปแล้วกูได้อะไร ถ้ากูยังต้องติดคุก ”

“ กูจะช่วย แต่มึงต้องปล่อยมันไป ”

“ มึงจะช่วยอะไรกูได้น้องเจ กูไม่ได้อยากได้อะไรจากมึงเลยนอกจากตัวมึง ” 

“ เจมึงอย่าทำแบบนี้!! ” ลินที่พยายามลุกขึ้นยืนแทรกเสียงขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา

  “ ถ้ามึงเดินเข้ามามันตาย ”  ทีพูดขึ้นก่อนจะคว้าตัวเจเข้ามาล็อคคอเอาไว้แล้วนำมืออีกข้างที่ว่างยกปืนขึ้นมาจ่อเอาไว้ที่ร่างเล็ก

“ ไอ้เหี้ยลินกูบอกให้มึงไป ”

“ มึงอยากให้กูยกเลิกคดีใช่มั้ย กูทำให้ มึงปล่อยคนของกูมา ”

“ กูจะเชื่อมึงได้ยังไง ”

“ แต่ถ้าตัวเจมีรอยแม้แต่นิดเดียวกูไม่ปล่อยมึงเอาไว้แน่ ” ลินพูดย้ำขึ้นอีกครั้งในขณะที่นำมืออีกข้างไปห้ามเลือดที่ไหลไม่หยุดของตนเองเอาไว้

“ ถ้ามึงยกเลิก แล้วเพื่อนมึงจะเข้ามาเสือกกับกูอีกมั้ย ”

“ ถ้ากูบอกให้หยุดทุกคนจะหยุด ”

“ กูกราบมึงก็ได้ ปล่อยคนของกูเถอะนะ อย่าทำอะไรเจ เจไม่เกี่ยว ”

“ วางอาวุธ! ” ทุกคนหันไปตามเสียงที่แทรกขึ้น

“ ไอ้เหี้ยลินไหนมึงบอกว่าจะยกเลิก! ” ทีรีบพูดขึ้นก่อนจะดึงตัวเจให้ถอยหนีตาม

“ ปล่อยเจไอ้เหี้ย! ” ลินรีบเดินตามไปก่อนที่ทีจะหยุดอยู่ตรงบริเวณริมขอบตึก

“ ถ้ามึงเดินเข้ามามันตกลงไปแน่ ” เจพยายามขืนดิ้นหนีแต่ไม่เป็นผล

“ ปล่อยตัวประกันมาซะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา ” ตำรวจคนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินย่องเข้าไป

“ อย่ายุ่งกับกูนะ อย่ามายุ่งกับกู ออกไป ” ทีพูดก่อนจะทำตัวลุกลี้ลุกลนอย่างหาทางออกไม่ได้

“ ใจเย็นๆแล้ววางอาวุธ ปล่อยตัวประกันมา ” ตำรวจพูดซ้ำอีกครั้ง

“ เจ ไม่ต้องกลัวนะกูอยู่ตรงนี้ ” ลินพูดขึ้นในขณะที่เห็นเจเริ่มสติหลุด

เจกลัวความสูง

ภาพของแม่ที่ตกลงไปคงกำลังย้อนกลับมาเล่นงานเขา

เป็นเพราะผมอีกแล้ว

เพราะผมคนเดียว

เจเม้มปากแน่นแล้วส่ายหน้าอย่างข่มอารมณ์กลัวในใจ

“ กูไม่ปล่อย! ถ้ากูโดนจับกูยอมตาย! ” ทีพูดขึ้นเสียงดังอีกครั้งก่อนจะดึงรั้งเจเข้ามาไว้แนบชิดกายมากขึ้น และเริ่มถอยให้หมิ่นขอบตึกมากขึ้น

ปัง!

เสียงปืนอีกนัดดังขึ้น

  “ เจ!! ” ลินรีบวิ่งเข้าไปคว้ามือเจที่เซถอยหลังตกขอบตึกลงไปทันทีหลังจากที่ตำรวจยิงเข้าที่แขนขวาของที ทีจึงปล่อยตัวเจออกอย่างแรงโดยที่เจไม่ทันตั้งตัว

แต่เขากลับคว้ามือของร่างเล็กเอาไว้ไม่ทัน

เจตกลงไป

ต่อหน้าต่อตาเขา

.

.

.

  “ ไอ้ลิน มึงปล่อยให้เพื่อนกูตกลงไปได้ยังไง! ” อูพูดขึ้นก่อนเดินเข้าไปกระชากเสื้อของลินทันทีที่ถึงโรงพยาบาล

“ กูขอโทษ ” ลินพูดขึ้นทั้งน้ำตาก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าอู

“ กูปกป้องเจไม่ได้ กูขอโทษ ” 

“ ไอ้ลินมึงลุก ” เนียลเดินเข้ามาประคองตัวเพื่อนที่ไร้เรี่ยวแรงให้ลุกขึ้น

“ อูมึงก็เห็นว่ามันพยายามแล้ว นี่มันก็โดนยิงมานะ ” เนียลหันไปพูดกับอู

“ เพื่อนมึงโดนยิง ”

“ แต่เพื่อนกูไม่รู้ว่าจะเป็นหรือจะตายอยู่ในห้องนั้น ” อูพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะชี้เข้าไปในห้องไอซียู

“ กูผิดเองกูขอโทษ ”

“ ถ้าเจเป็นอะไรกูจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย ”

  “ ถ้ากูเลือกให้คนที่ตกลงไปได้เป็นกู กูจะทำ ”

“ คนที่ควรอยู่ในห้องนั้นตอนนี้ควรเป็นกูอะไอ้เหี้ย มันควรเป็นกู! ” ลินพูดขึ้นทั้งน้ำตาก่อนจะหันไปชกกำแพงอย่างแรง

“ พอก่อนลิน เจต้องปลอดภัยมึงฟังกูดิ ” จินพูดขึ้นก่อนตบบ่าเพื่อนเบาๆ

“ เออ ขอโทษ กูพูดแรงไป ” อูพูดขึ้นปัดๆก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น

“ จินมึงทักไปบอกเพื่อนไป มันคงรออยู่ ” เนียลพูดขึ้นก่อนจะหันไปปลอบเพื่อนรักอีกคนที่กำลังใจสลาย

ถ้าเจเป็นอะไรไป

เขาจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองเลย

“ อย่าเป็นอะไรนะเจ กลับมาหากูนะ ไหนมึงบอกจะอยู่กับกูไง ” ลินดันมือของเพื่อนแล้วไปยืนจับประตูอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดก่อนจะพูดขึ้น

“ ขอโทษ กูขอโทษ ” ลินทรุดตัวลงร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่

ทำไมคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่เป็นเขา

ทำไมคนที่ต้องตกลงไปไม่เป็นเขา

.

.

.

“ คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ยังอยู่ในอาการโคม่า เดี๋ยวเราจะพาไปพักฟื้นที่ห้องพิเศษด้านบน ” คุณหมอที่เพิ่งเดินออกมาในชุดผ่าตัดพูดขึ้น 

เหมือนยกภูเขาออกจากอก

ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณทุกอย่าง

ที่ทำให้เจปลอดภัย

.

.

.

“ เจ ” ลินคว้ามือของเจที่ยังไม่รู้สึกตัวมากุมเอาไว้ โดยที่มีสายอะไรโยงยั้วเยี้ยกันเต็มไปหมด

“ กูขอโทษนะ กูขอโทษ ”

“ มึงเจ็บมากมั้ย ” ลินลูบลงบนที่ฝ่ามือของร่างเล็กเบาๆก่อนจะประสานมือเข้าหากัน

“ กูจับมือมึงไม่แน่นพอใช่มั้ยเจ ขอโทษ ขอโทษที่กูปกป้องมึงไม่ได้ กูมันเหี้ย ” ลินปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ

“ รีบตื่นนะ ตื่นมาหากู ”

“ ถ้าคนที่ต้องหลับอยู่ตอนนี้เป็นกูมันคงจะดีกว่านี้ ”

“ กูรักมึงนะเจ มึงตื่นมาหากูเร็วๆนะ ” ลินเลื่อนมือของร่างเล็กที่ประสานไว้มาทาบหน้าของตน

“ ไหนมึงบอกจะไม่ไปไหนแล้ว มาทำตามคำพูดมึงด้วย ”

“ กูรักมึง รักมากๆ  ” ลินพูดขึ้นก่อนจะนำมือข้างที่ว่างไปลูบผมของคนที่หลับอยู่อย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

ขอแค่มึงตื่นขึ้นมา

กูยอมหมดทุกอย่างเลยเจ

ตื่นขึ้นมาหากูเถอะนะ

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #แค้นรักหลินฮุน http://www.joylada.com/story/59b7ce99d218a9000133a468

บอกแล้วไงคะ

เพราะสวรรค์มักเล่นตลกกับเราเสมอ

นางฟ้าบนสวรรค์คงเป็นฟซเอง /ไหว้ย่อ

รักทุกคนนะคะ