#เจ้าคุณวูบ CH19: (Heart) Fever

#เจ้าคุณวูบ CH19: (Heart) Fever

-

“ไหนบอกว่าไม่มีไข้ไงครับ ทำไมถึงตัวร้อนขนาดนี้” ภีมภัทรเอ่ยถามเจ้าคุณที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นซมพิษไข้อยู่บนเตียง 

“ก็ตอนแรกมันไม่ร้อนนี่” เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยตอบขึ้นมาแผ่วเบา ภีมภัทรถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับไปหาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กเพื่อที่จะไปชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวไล่ไข้ให้กับคนป่วย

เจ้าคุณน่ะดื้อจะตายไป 

แต่เอาเข้าจริงถึงเมื่อครู่เจ้าคุณจะไม่ส่งข้อความเสียงมางอแงกับเขา

.. เขาก็คงจะมาเองอยู่ดี

คนมันเป็นห่วง จะให้ทำยังไงได้

“ดื้อมาก” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะนำผ้าชุบน้ำอุ่นไปเช็ดที่ใบหน้าของคนป่วยเบาๆ เจ้าคุณหดคอถอยหนีเล็กน้อย แต่ด้วยความอ่อนแรงที่มีก็คงจะสู้แรงภีมภัทรไม่ไหว

ใบหน้าของเจ้าคุณที่จากปกติจะเป็นดั่งคนผิวอมชมพูกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนเพราะพิษไข้ รวมถึงริมฝีปากเป็นกระจับของเขาด้วย ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวน

“ฮื่ออ ภัทร ไม่เอา เราหนาว” เสียงหวานร้องงอแงพร้อมส่งมือขึ้นมาปัดมือหนาออก

“ถ้าคุณดื้อภัทรจะตีแล้วนะ” ลองใช้เสียงแข็งเข้าสู้ และมันกลับได้ผล เจ้าคุณลืมตามองภีมภัทรอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็ต้องยอมให้อีกฝ่ายเช็ดตัวให้แต่โดยดี

“กินยาไปแค่ตอนที่บอกภัทรใช่ไหม” เขาเอ่ยถามซ้ำ เจ้าคุณพยักหน้าเล็กน้อย ภีมภัทรยกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลา นับถอยหลังกลับไปอีกสี่ชั่วโมง ..โอเค กินยาอีกรอบนึงได้แล้วล่ะ

“เดี๋ยวภัทรไปเอายามาให้กินนะ” พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับไปหยิบยาในลิ้นชักให้ทันที สาวเท้าออกไปที่ห้องครัว จำได้ว่าตอนที่เขาไม่สบายแม่มักจะนำน้ำร้อนในกระติกน้ำร้อนมาผสมกับน้ำอุณหภูมิห้องให้ดื่มอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาต้องทำแบบนั้นให้เจ้าคุณบ้างแล้วล่ะ

ถึงแม้จะยังดูทุลักทุเลเพราะเป็นครั้งแรกที่ภีมภัทรจะต้องมาดูแลใครแบบนี้ แต่ถ้าสำหรับเจ้าคุณแล้ว ไม่มีอะไรที่ภีมภัทรทำให้ไม่ได้หรอก จริงไหม?

เขาเดินย้อนกลับมาที่ห้องนอน คนตัวเล็กยังคงนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม อาจเป็นเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศรวมถึงพิษไข้ของเขาด้วยที่ทำให้ต้องหนาวสั่นอยู่ในตอนนี้

“คุณ กินยาก่อนนะครับ” เขาพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่หย่อนตัวลงนั่งด้านข้างเจ้าคุณที่นอนราบอยู่บนเตียง

“เรากินไปแล้ว” เจ้าคุณส่ายหน้าแล้วตอบกลับ

“มันสี่ชั่วโมงแล้ว กินอีกรอบนึงได้แล้ว จะได้หายไวๆนะ” พยายามโน้มน้าวทุกวิธี แต่อีกฝ่ายก็ยังคงดื้อดึง เจ้าคุณดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนปิดหน้ามิด “คุณ อย่าดื้อสิครับ”

“ไม่เอา เราไม่กินแล้ว” เจ้าคุณพูดขึ้นอีกครั้งแล้วพลิกตัวหันหลังหนีให้กับอีกฝ่ายทันที

มีใครเคยบอกเขาไหมว่าตอนที่เขาไม่สบายเนี่ย

ดื้อสุดๆไปเลยล่ะ

แต่สำหรับภีมภัทร เจ้าคุณก็ยังคงน่ารักอยู่ดี

ถ้าพูดกันดีๆแล้วไม่ยอมก็คงต้องหาไม้ตายสุดท้ายมาใช้ เอาวะ ตามละครหลังข่าวที่เพิ่งเห็นแม่ดูเมื่อตอนหัวค่ำเลยแล้วกัน ภีมภัทรสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีเพื่อเรียกสติก่อนที่เขาจะเริ่มปฏิบัติการ

เขาส่งมือไปรั้งคนตัวเล็กให้พลิกหันกลับมาหา ดึงผ้าห่มที่อีกฝ่ายปิดหน้าปิดตาเอาไว้ออกแล้วโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากทันที

ใช่ล่ะ วิธีที่ว่าก็คือการป้อนยาด้วยการจูบ

“อื้อ” เสียงหวานครางในลำคอแผ่วเบา ภีมภัทรส่งมือทั้งสองข้างไปทาบใบหน้าร้อนผ่าวของเจ้าคุณไว้ไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นหนี เขาสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปละเลียดชิมความหวานภายใน จนความขมฝืดของยาละลายหายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ

สองริมฝีปากผลัดกันดูดคลึงอย่างโหยหา จนสุดท้ายภีมภัทรก็ต้องเป็นฝ่ายละริมฝีปากออกมาก่อนอย่างน่าเสียดาย จมูกของเขาทั้งคู่สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา สายตาคมมองจ้องไปที่สายตาหวานเยิ้มของเจ้าคุณที่นอนอยู่ใต้ร่าง เขายกยิ้มให้เล็กน้อยแล้วประทับริมฝีปากลงที่ปลายจมูกของเจ้าอย่างอ่อนโยน

“ภัทร เราไม่สบายนะ” ไม่ว่าเปล่า คนที่ทำหน้างออยู่ตอนนี้ส่งมือไปตีเข้าที่แขนของภีมภัทรเบาๆ ร่างสูงหัวเราะเล็กน้อยแล้วดันตัวเองลุกขึ้นนั่งในท่าปกติ ส่งมือไปหยิบน้ำอุ่นที่วางตั้งไว้มาให้อีกฝ่ายดื่ม

“กินยาไปแล้วต้องกินน้ำด้วยนะ”

“กินยา?” เขาทวนคำถามอย่างสงสัย

“เมื่อกี้ไง.. ก็คุณไม่ยอมกินดีๆอะ ภัทรก็ไม่รู้จะทำยังไง” คนฟังถึงกับหน้าเหวอไปตามๆกัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เผลอกลืนเม็ดยาลดไข้ลงไปแล้ว ให้ตายเถอะ เจ้าคุณเอ๊ย!

“ไอ้บ้า” คงเป็นประโยคเดียวที่พูดได้ในตอนนี้ เขาไม่รู้ตอนนี้ต้องรู้สึกแบบไหน รู้แต่เพียงว่าตอนนี้หน้าเขาร้อนมากกว่าเดิมเพิ่มเป็นสิบเท่า

เป็นไข้เท่านั้นแหละหน้าเลยร้อน!

“บอกว่าภัทรบ้า แต่คุณก็จูบภัทรตอบนี่นา” ภีมภัทรเอ่ยแซวอย่างที่ชอบทำ เจ้าคุณที่ลุกขึ้นน้ำแล้วกำลังจิบน้ำอยู่แทบจะพ่นน้ำออกมาหลังจากได้ฟัง ภีมภัทรนี่มัน.. บ้าจริงๆเลย

“ไม่ต้องพูดเลย”

“เมื่อกี้ยังงอแงหาภัทรอยู่เลยไม่ใช่เหรอหืม” เขาว่า พร้อมส่งมือไปลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของภีมภัทรยังคงทำให้เจ้าคุณยกยิ้มตามอยู่เสมอ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเห็นรอยยิ้มของภัทร

เขาก็พร้อมจะยกยิ้มตามอย่างไม่มีเงื่อนไข

คงเป็นเพราะรักแหละมั้ง

“ก็เราคิดถึงภัทร” เอาล่ะ ถึงคราวที่ภีมภัทรโดนเล่นเอาเข้าบ้างแล้ว จะรับมือกับคนป่วยยังไงดีนะ ไม่ว่าเปล่า เจ้าคุณเอนศีรษะมาพิงเข้าที่ไหล่ของภีมภัทร จนความร้อนของพิษไข้แผ่ออกมาจนรู้อีกฝ่ายรู้สึกได้

“ทำไมไม่สบายแล้วต้องขี้อ้อนล่ะครับ ผมจะตายเอานะ” ภัทรพูดขึ้นบ้าง ส่งแขนข้างหนึ่งออกไปโอบไหล่เล็กเอาไว้ แล้วใช้มือดันศีรษะของเจ้าคุณให้เอนซบไหล่ของเขาได้อย่างพอดิบพอดี

“ภัทร เราง่วงจัง” เจ้าคุณเลี่ยงตอบคำถาม เขาเงยหน้ามองใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายที่ก้มลงมามองเขาเหมือนกัน ภัทรยกยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มใบหน้าลงมากดจูบลงบนแก้มใสเบาๆ

“งั้นนอนพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวจะอยู่ให้อ้อนทั้งชีวิตเลย” เขาว่า เจ้าคุณยกยิ้มแล้วส่ายหน้าช้าๆ นี่เขาต้องเขินกับคำพูดบ้าๆบอๆของภีมภัทรไปอีกกี่ครั้งกันเนี่ย

ภีมภัทรค่อยๆจับตัวคนตัวเล็กให้นอนราบลงกับเตียงเหมือนตอนแรก ดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเจ้าคุณไว้ หวังจะนั่งรอมองจ้องคนรักจนกว่าเขาจะหลับไป แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

“ภัทร มานี่” เจ้าคุณพูดขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างตบที่เตียงด้านข้างของเขาที่ว่างอยู่เบาๆ

เอาแล้วไงภีมภัทร

จะรอดไหมเนี่ยคืนนี้

“คุณนอนเถอะครับ เดี๋ยวภัทรนั่งเฝ้าแบบนี้นี่แหละ” รีบเอ่ยปฏิเสธทันที ไม่ใช่ว่าเขากลัวจะทำอะไรหรอกนะ แต่เขากลัวใจตัวเองว่าจะวายไปก่อนตอนไหนเสียมากกว่า ขนาดเป็นแฟนกันแล้ว จับมือทีนึงยังใจเต้นแล้วเต้นอีกเลย

“ไม่เอา ภัทรมานอนตรงนี้ นั่งให้เมื่อยทำไมล่ะ” แต่เจ้าคุณก็ยังคงดื้อดึง เขาดึงแขนภัทรเบาๆเหมือนเป็นการออกคำสั่งจนคนที่ได้ฟังต้องจำยอม ภีมภัทรลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปนอนลงในอีกฝั่งของเตียง 

“นอนห่างเราขนาดนี้ กลัวติดไข้เราเหรอไง” เจ้าคุณว่า หันไปมองก็เห็นภัทรทำท่าทีเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้เขา แต่ก็ไม่อยู่ดี

เขารู้ว่าภีมภัทรก็แค่เขินอยู่ช่วงแรกเท่านั้นแหละ

ก็เคยนอนกอดกันมาแล้วครั้งนึงนี่.. จะเขินทำไมกันล่ะ

“งั้นภัทรไม่เกรงใจแล้วนะ” ไม่ว่าเปล่า ภีมภัทรเขยิบตัวเข้าไปใกล้คนป่วยแล้วดึงรั้งเจ้าคุณให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน สองร่างแนบชิดติดกันจนแทบจะไม่มีช่องว่างให้อากาศได้เดินทางเลย

“จูบเราไปแล้วยังจะเกรงใจเราอีกรึไง” เจ้าคุณเอ่ยถามแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เล่นเอาคนที่โดนถามต้องส่งมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองแก้เขิน 

ต่างคนต่างผลัดกันเขินอยู่แบบนี้จนเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับพวกเขา

เจ้าคุณชอบเวลาที่ได้กลั่นแกล้งจนภีมภัทรเขินจนทำอะไรไม่ถูก

ส่วนภีมภัทรก็ชอบที่จะได้เห็นใบหน้าหวานร้อนผ่าวเป็นสีแดงเพราะความเขินที่เกิดจากเขาเช่นกัน

“ก็กลัวเผลอจูบคุณทั้งคืน แย่เลยนะ”

“เดี๋ยวเหอะ เราจะตีให้” เจ้าคุณพูดขึ้น แล้วส่งมือไปโอบร่างหนาด้านข้างเอาไว้ ซุกใบหน้าลงบนอกแกร่งได้อย่างพอดิบพอดี นี่ล่ะตัวช่วยที่จะทำให้เขาอุ่นได้ในวันนี้

“พีพีช่วยพ่อด้วย แฟนพ่อจะตีแล้ว” ภีมภัทรพูดขึ้นอย่างขำขัน เอื้อมแขนข้างหนึ่งไปคว้าเจ้าพีพีตุ๊กตากระต่ายที่เคยคีบให้เจ้าคุณตั้งแต่ตอนยังไม่ได้คบกันมา นำปลายจมูกเจ้าพีพีตัวน้อยแตะๆเข้าที่แก้มของเจ้าคุณเบาๆอย่างหยอกล้อ

“ถ้าเธอซน เราก็จะตีเธอไง” เจ้าคุณตอบกลับแล้วยกยิ้ม เขาดึงพีพีจากมือภัทรมาวางไว้ตรงกลางระหว่างเขากับภัทร 

“เราดูเป็นครอบครัวอบอุ่นมากเลยคุณ ดูสิ มีภัทร มีคุณ แล้วก็มีพีพี” ภีมภัทรว่าไม่วายจะยกยิ้ม เขาใช้มือข้างหนึ่งลูบผมของเจ้าคุณเบาๆอย่างเอ็นดู

“อื้อ งั้นอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆเลยนะ” 

  “นั่นแหนะ พูดแล้วห้ามเปลี่ยนคำพูดนะครับที่รัก” ภัทรตอบกลับแล้วโน้มใบหน้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กเบาๆ 

“ฉวยโอกาส เอะอะก็หอมแก้มเรา” เจ้าคุณงอหน้าเล็กน้อยเมื่อถูกกลั่นแกล้ง จนคนขี้แกล้งทนไม่ไหวที่จะโน้มใบหน้าลงไปฉวยโอกาสอย่างที่เขาว่าอีกสักทีสองที

“ฮึ่ย! ภัทรอะ!” ร้องโวยวายเหมือนที่เขาชอบทำนั่นแหละ แต่สำหรับภีมภัทร เวลาเจ้าคุณโวยวายแบบนี้ก็เป็นเหมือนเพียงกระต่ายตัวน้อยๆที่ร้องขู่เข่าก็เท่านั้น

น่ารักล่ะสิ

ใช่ เจ้าคุณน่ะน่ารักที่สุดแล้ว

“ฮ่ะๆ นอนได้แล้วครับที่รัก ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายภัทรจะพาไปหาหมอ”

“อือ แต่เดี๋ยวคงหายแล้วแหละ”

“จะหายได้ยังไงดื้อขนาดนี้ ตัวยังร้อนอยู่เลยเนี่ย”

“ก็.. ยาดีมั้ง คนดูแลก็ดี” เขาพูดเสียงแผ่วแล้วก้มหน้าซุกลงไปที่อกแกร่งอีกครั้งเพื่อเลี่ยงสายตาเจ้าเล่ห์จากภีมภัทร ภัทรยกยิ้มเล็กน้อย

“ปากหวานแบบนี้ ขอจูบอีกสักทีก่อนนอนได้..” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เจ้าคุณเงยหน้าขึ้นมาฉกฉวยริมฝีปากได้รูปไปครองเข้าเสียแล้ว เขาขบเม้มที่ริมฝีปากของภีมภัทรเบาๆก่อนจะถูกอีกฝ่ายละเลียดชิมความหอมหวานจนริมฝีปากแดงเจ่อ ลิ้นร้อนพันเกี่ยวกันอย่างสะเปะสะปะอีกครั้ง เป็นรสจูบที่เนิบนาบ และเนิ่นนานกว่าเมื่อครู่เสียอีก เจ้าคุณค่อยๆผละริมฝีปากออกแล้วช้อนสายตาหวานมองคนรักที่ยกยิ้ม

“ดื้อนักนะ แล้วก็มาว่าภัทรฉวยโอกาส” เขาเอ่ยแซวขึ้นบ้าง เจ้าคุณไม่ตอบอะไรทำเพียงกระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น

“ฝันดีนะครับคุณ ..ของภัทร หายไวๆนะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เอาไว้ใช้กับเจ้าคุณแต่เพียงผู้เดียว เขาโน้มใบหน้าลงไปกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม

“เราว่า.. พรุ่งนี้เราต้องเป็นไข้อีกแน่เลย”

“ไหนว่ายาดีแล้วจะหายไงครับ” ภีมภัทรขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเจ้าคุณก็แทรกเสียงขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไข้ที่เป็นอยู่น่ะหาย แต่คงเป็นไข้ใจแล้วล่ะมั้ง”

“เราอยากให้ภัทรนอนกอดเราแบบนี้.. ทุกคืน” เขาพูดซ้ำไม่วายจะเน้นย้ำคำว่าทุกคืนให้เสียงดังฟังชัด ส่วนคนฟังใจเต้นจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว หมอ ช่วยภัทรด้วย!

“ไม่เป็นไข้ก็กอดได้ ถ้ามาให้กอดทุกคืนก็.. อย่าเบื่อก่อนนะครับ” ภัทรตอบกลับ แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เขามั่นใจอยู่อย่างนึงว่าที่เจ้าคุณออดอ้อนมากกว่าปกติแบบนี้คงจะเป็นเพราะพิษไข้

แต่ไอ้มาสุเคยบอกไว้ว่าคนเรามักจะชอบหลุดความในใจออกมาอยู่สองช่วงเวลา

หนึ่งตอนแดกเหล้าแล้วเมา

สองตอนไม่สบายแล้วจับไข้

ภีมภัทรเคยเมาไม่รู้เรื่องจนเผลอบอกรักเจ้าคุณไปโดยที่ไม่รู้ตัว

คงเช่นเดียวกับเจ้าคุณที่คงถูกพิษไข้เล่นงานเข้าจนเผลอออดอ้อนแฟนเด็กของตัวเองไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ถือว่า..​ หายกันแล้วกันเนอะ 

—

• ฝากกลับไปคอมเม้นท์ขอฟีดแบคหรือจะสกรีมในแท็กทวิตเตอร์เหมือนเดิมก็ได้นะคะ รักเสมอ

เปิดวาร์ป #เจ้าคุณวูบ http://www.joylada.com/story/5af28c03c9047a0001560739

ใครหวังอะไรกั๊น คนป๊อดอย่างน้องภัทรจะกล้าหร๊อออออ